Size de olur mu bazen, çok severek yaptığınız herhangi bir çalışmanız için olumsuz sözler duyduğunuzda yaşadığınız hayal kırıklığı?
Bazen öyle anlar geliyorki, gerçekten hevesim kırılıyor. Öğrenciliğimi düşünüyorum, öğretmenler içimdeki tüm güzellikleri küçük bir eleştiriyle alır götürürlerdi. Bazen çok yakın bir arkadaşım, bazan de tanımadığım biri.
Eleştirilmek istiyoruz ve söylüyoruz, eleştirin ki hatalarımızı düzeltibilelim diye. Ben eleştirini galiba yapıcı olanını seviyorum. Olumsuz olanlar, bende müthiş bir düş kırıklığı ile birlikte, yaptığım işten zevk almamaya dönüşüyor. O zaman hayat anlamsızlaşıyor, hiç yoktan yere morel bozukluğu ve sıkıcı bir gün, hatta günler yerini alıveriyor.
Şiir yazarken ben genelde duygularımla yazarım, duyguların basite alınması da insanda ister istemez, kızgınlık yaratıyor. sonra düşünüyorum, diyorum ki; eleştireye açık olmalıyız. Ama açık değilim olumsuz olanlara en azından, birileri beni takdir etti midaha severek yapıyorum. Ya da ben takdir edilmeyi seviyorum. Tersinden olaya bakarsak.
Tabi çocukluğuma inmeyi unutmuyorum, psikolog yönümü atlamadan. O zamanlarda öyleydim, şimdi de aynı.
Aşık olursan bile bu değişmiyor, sevdiğiniz sizi eleştirdi mi, kızılca kıyametler kopuyor, başka söylese neyse, ama sen bunu bana nasıl söylersin!!!!! vurgulu sözlerle başlayan kızgınlık ifadeleri size de oluyor mu?
Ya da genç olmama veriyorum bu duygusallığı mı? Biraz daha olgunlaşınca geçicek diye düşünüyorum. En azandan orta yaşa gelince. Umut ediyorum, diliyorum.
Ya da insanlara şunu söylemek istiyorum kendimce, lütfen yapıcı eliştirilerde bulunalım.
ZEYNEPÇE....