Derler ki; dünya küçük... İstanbul da küçük öyleyse... Mesafeler küçük...

Burada ki ’küçük’lüğün göreceli olduğunu biliyordum elbette;
Ama görecelerin bu kadar büyüyebileceğini ummuyordum.
Bir nefes kadar yakınımdayken;
Sen...
Aramızda ki sonsuz!
Sonsuz uçurumların farkına vardığımda anladım;
Mesafelerin ne kadar büyük olduğunu...

İnsanların minik diye adlettiği mesafelere,
Uçsuz bucaksız,
Sonu olmaksızın,
İçimde biriken duyguları koyduğumda;
Düşüncelerimi doldurduğum da;
Özlemlerimi, sevinçlerimi, hüzünlerimi yaydığım da;
Her yer ’sen’ dolmuştu bir anda!

İstanbul sen... Yurdum sen... Dünyam sen... Bir sen!

Ama bir sen yoktun işte...
Aramızda ki bir nefeslik mesafeye inat; olabildiğince uzak bir yerindeydin evrenimin...

---

Tek bir atom çekirdeğinden ibaret insan!
Bir tutam proton, bir tutam elektron ve biraz da nötron...
Artılarımız var, eksilerimiz var ve;
Nötr bir çaresizlikle değiştiremediğimiz,
Doğuştan bize bahşedilen özelliklerimiz var.
Artılarımız ve eksilerimiz bizim elimizde;
Ancak!
Ceremesini neden ben çekiyorum;
Yanına yakışmıyorsam?
Gözlerim istediğin gibi bakmıyor mu?
Sözlerim mi sana göre değil;
Yüreğim mi yoksa?
Suç benim madem assınlar o halde;
Tenim tenine uymuyorsa...

Bilmiyorum;
Kaç proton fazlan var benden?
Ya da kaç elektron fazlam var ki;
Seni benden iten?
Ama ben sensizken;
Bir atom yeri inliyor adeta,
Çığlıklarım yürekten...
İçimde koskocaman minik mesafeler;
Parçalanmak üzereyken ben;
Tüm moleküllerim isyankar;
Patladı patlayacak senin için ve;
Aramızda ki koskoca minik mesafe de;
Her şey sen olacak bana inat;
Yine...

---

Aldırma
Ağır darbe almış bir yürek hali
Ve dağılmış düşünce depremlerim
Fazlasıyla saçma olabilir;
Muhakkak...
Mantığını zorlama!
Zaten beni anlasan;
Molekül düzeyinde parçalanmazdım!

Demiştim ki;
Bir çift mavinin esaretidir bu!
Söyleyecek başka bir şey yok!
Okyanus gibi;
Baktıkça boğuyor gözleri beni...
İşte aynen öyle...

Abartılı bir imkansızlık halidir;
Bu aşkın!


Şurada: www.edebiyatdefteri.com/siir/494307/huzunsel.html