Her şeye rağmen umut ediyoruz.Umut etmekten bir saniye bile vazgeçmiyoruz.

Belki de kendimizi kandırıyoruz ama yine de her şeyin düzeleceğine dair bir ışık huzmesi görüyoruz aklımızın bir ucunda.Bir an geliyor ki nefes alamıyormuş hissine kapılıyoruz.Bu dünyada tek başına kalmışız bağırsak, seslensek kimseler duyup kapımızı çalmayacak , içimizdeki çığlığı susturamayacaklar gibi geliyor.O anda sıkışmış , bir köşeye çekilmiş çevremizdekilerin kahkahalarına kulak misafiri oluyoruz.

Gülmek istiyoruz.Gülüyoruz da zira sanki çok mutluymuşuz gibi insanları kandırıyoruz. O an hiç bir şeyin farkına varamıyoruz .Kendimizi de birden bu oyuna inanıyor halde buluyoruz. Ta ki tek başımıza kalıncaya kadar. O sıkışmışlık hissinin ne zaman geleceği ve içimizdeki sevinci söndüreceği belli olmuyor.İşte inadına mutlu olmak istiyoruz.Hayattan zevk almak , doyasıya yaşamak istiyoruz.Bazılarımız yaşıyor bazılarımız yaşayamıyor.Ama yine de sonunda tek başımıza kalıyoruz . Bazen içimizdeki çığlığı, isyanı ve ağlayışı dışarıdakilerin duyabileceğinden endişeleniyoruz.İçimizde o sıkkınlığı büyütüyoruz büyütüyoruz içimizi kemirmesine izin veriyoruz.Kendi çocuğumuzmuş gibi içimizde yetiştiriyoruz.

Ama yine de umut ediyoruz.Her şeyin iyi olacağına inanıyor ya da daha doğrusu inanmaya çalışıyoruz.Çünkü biliyoruz ki etrafımızda bizi sevenlerimiz ve mutluluğumuzu isteyenlerimiz var.Bunu biliyoruz kendimizi üzerek onları da üzmek istemiyoruz.Uumut ediyoruz. Yaşam gücümüzü belki de bu umut için harcıyoruz.Ama bir an olsun umut etmekten vazgeçmiyoruz...

.