Ne kadar azaldık ne kadar çoğaldık şu hayata? Sevdik; sevilmedik… Görmek istedik; göremedik… Görülmek istedik; bakan bile olmadı… Ne kadar çoğaldık peki görünmezken? Ne kadar azaldık ki sevilmezken… Hiç… Hiç işte. Bir hiç kadar çoğaldık ve bir hiç kadar azaldık. Ne kadar baktıysak azalışlarıma, ne kadar üzüldüysek, ne kadar ah dediysek; işte o kadar da çoğaldık… Dengeledik kendimizi, çoğalışlarımız o kadar azaldı ki bazen biz de azaldık sandık ama azalışlarımız çoğalışlarımızı yine dengeledi…

Yaşamadık gereğince, yaşatamadığımız için yeterince… Sevemedik isteğimizce, sevgi vermediğimiz için istendiğinde… Neden verilsin ki sevgi bize bizim sevgimiz bizde tutsakken... Gizlediğimiz sevgimizi ne zaman çıkartmaya çalışsak yalnızdık. “kimse yok ki paylaşacak” deyip yeniden iç cebimize sıkıştırdık, biri gelince paylaşmak istemez gibi yerinden bile çıkarmadık… Var mıydı hayatta öyle vermeden almak… Hele de konu sevgiyken. Yoktu tabi ama mal gibi almak satmak sevgiyi hoşumuza da gitti. Alalım hepsi bizim olsun düşüncesi, sevgi bencilliği sonra da yalnızken çıkarmak yine yemenimizin içinde sakladığımız sevgimizi…

Bir bakış yeterdi belki kendimizi yaşamaya çalıştığımız hayatımızda. Kendimize içten bir bakış, belki bir damla gözyaşı kendimiz için akıtacak… Yapamazdık ki... Elimizde kalan son şeydi gözyaşı başkalarına verilecek… Kendimize sakladık sevgimizi, kendimizi, umudumuzu, kederlerimizi… Bir gözyaşları kaldı başkalına vermeye yarayan, onlar da öylesineydi zaten. Bize yaramadığı için verdik onları… Neyimize yaracaktı ki gözyaşlarımız? Anca gururumuzu incitmeye belki… Kendimiz için ağlamadık biz… Ne de olsa sevgimiz vardı bizde bizim olan. O yeterdi bize. Canı mı yanmış birinin? “Vah” deyip koşarız yanına ağlarız onunla ama vermeyiz bir damla sevgi gözyaşlarımızla… İmitasyon sevgilerden oluşan bir buket koyarız kucaklarına gözlerimizden sonra da güler geçeriz acılara… Dedim ya sevgimiz var ne de olsa, severiz biz bizi, neden gerçekten ağlayalım ki?