Yaşam dediğin upuzun bir ırmak,
Bazen dolu dolu akar ona kattıklarınla,
Bazense donar kalır buz misâli,
Ne zamanki çaresizlikler,anlamsızlıklar içinde kaldığında.
Yaşama anlam kazandıran kendisidir insanın,
Ne katmışsan ona,
Döner semeresi olarak geriye sana,
Güzellikler katmışsan ona;güzellik,
Çirkinlikler katmışsan ona;çirkinlik,
Olarak mutlaka döner hepsi geri sana.
Yani ne ekersen onu biçersin,
Ne eksik,ne fazla verir insana.
Başlıbaşına bir sınavdır yaşam insana;
Neticesinde ya kazanır,
Ya da kaybeder insan.
Ama her ne olursan ol,
Mutlaka bu feleğin eleğinden geçersin,
Ya üstünde kalır başlarda taç edilirsin,
Ya da elenip bataklığının derinliklerine saplanır kalırsın.
Çoğumuz kader der bunun adına,
Hani o daha doğmadan alnımıza yazılmış,
Ama yaşamaya mecbur bırakıldığımız alınyazımızdır yaşam.
Her kim olursak olalım,
Her ne yaparsak yapalım,
Bize verilen nefes sayısınca,
Bize bahş-edilen ömür süresince,
Derdiyle,sevinciyle,
Çirkinliğiyle,güzelliğiyle,
Galibiyetiyle,mağlubiyetiyle,
Hüznüyle,mutluluğuyla,
Her şeye rağmen,
Bizlere farz kılındığı haliyle,
Yaşamalı ve yaşatmalı,
En nihayetinde de;
Emr-i vaki olduğu şekliyle,
Kendiliğinden sona ermeli yaşam !...

Ramazan Korkmaz