Ben de çok perişan olmuştum. Dışarıda kapının önünde üst üste 3 sigara içtim. Sinirimden elimi, ak toprakla sıvanmış kerpiç duvarına bir kaç defa vurdum. Yavaşça dışarı çıktım yeniden geliyor gibi zili bastım, eşim kapıyı açtı gözleri şişmişti ağlamaktan. Ben içeri girince eşim ve kayınvalidem ağlamaktan gözleri şiş vaziyetteler. Buna rağmen bana soruyorlar: hayırdır bir şey mi oldu ağlamışsın diyorlardı. Eşim yemek hazırlamış, orta yerde yer sofrası, sini ve üzerinde tarhana çorbası, bulgur pilavı, patates kızartması ve yoğurt vardı. Akşama kadar çok yorulmama ve aç olmama rağmen canım hiçbir şey istemiyordu.

Kafam allak bullak her şey üzerime geliyor, sanki deprem olmuş koca dünyanın altında ben kalmıştım. Eşim ve kayınvaliden yemek yemem içi ısrar ettiler, sofra orta yerde onlarda sofraya oturmuyorlardı. Ortalıkta baya stresli bir hava vardı. Yarım saat sessizlik sonrasında. Kayınvaliden: hayırdır oğlum ne düşünüyorsun derin derin, aç karnına da sürekli sigara içiyorsun.

Ana artık bu evde huzur kalmadı. Geçen gün, küçük Mehmet’in oğlu Hüseyin’le kahvede beni üzgün görünce yanıma geldi biraz dertleşince ev halimi biraz anlatınca: ne canını sıkıyorsun gel bizim evin altı katı boş orada oturursun demişti. Onu düşündüm şimdi. Aslında gidesim yoktu ama burada da durulacak hal kalmadı. Hanıma: artık üzülme tamam, bu evden gidiyoruz, yarın Hüseyin’le konuşup evi tutacağım, bir iki gün içinde de taşınırız dedim.

Eşyam fazla yoktu zaten derme çatma bir kaç bir şey annem bir kanepe almıştı onu da eşime, halı dokutmuştu 3 tane, halı dokursan benimle bir kanepe alırım sana demiş. Düğünümüzde çok hediye gelmişti ama annem hepsine el koymuştu, gelen bir düdüklü tencereyi kendisine ayırdı. Eski olanı da bize verdi, neymiş biz söz tutmamışız hak etmiyormuşuz onları neyse fazla eşyam yoktu taşındık, onlardan baya bir uzağa sırf laf söz duymayalım diye.

Perdelerimiz yoktu, onun yerine çarşaf gerdik. Bir müddet sonra babam geldi, çocuğu verin özledik babaannesi de özlemiş biraz sevelim akşama getirelim dedi, evlerine götürdüler. Akşam oldu ne gelen var ne giden sevdiler ama geri getirmediler. Bu işin içinde yine bir bit yeniği vardı. Yine annemin entrikalarından birisi olmalıydı. Merak ettik, gittik almaya, annem önce başınızda değnek mi sopamı kıralım dedi, bir müddet iyi davrandı. Amaç belliydi tekrar eve dönün diyorlardı tek oğlan olunca olmazmış yakışmazmış kiralarda oturmak.

Babam baya ısrar etti ağladı: beni ele âleme rezil ettiniz oğlum kahvede kör Musa’yla deli Kadir: bir oğlana sahip çıkamadın, bir evin bir oğlu ne işi var başkasının evinde. Hadi evin damın olmazda başka yere kiraya çıkar dedi. Ne yapacağımı bilmiyordum. Sanki kahvedekiler bizim yaşadıklarımızı biliyorlar da bizim hakkımızda karar veriyorlar.

Biz de babadır el içinde başı dik, alnı açık olsun diye kıyamadık döndük. Bu arada benim Almanya’ya gitmem gerekiyordu iş nedeniyle bir yıl kadar, fakat eşimse annemlerle kalmak istemiyordu.


devam edecek
yazar ceylan yılmaz