Yine canım sıkılıyor ve yine alıyorum elime kalem kağıdı, saat 2:03’ü gösteriyor. Kabus dolu bir rüyadan uyanmış gibiyim henüz uykuya dalmamış iken. Bir düşünce alıp gidiyor beni, balkona çıkıp gecenin karanlığına dalıyorum. Tüm yıldızlara kayabilecek birer aday gözüyle bakıyorum. Bir tanesi, ya sadece bir tanesi kaysa da şu sıkıntımı benden alıp gökyüzüne atabilse diyorum içimden. Ama nafile… O kadar sağlam tutunmuşlar ki oldukları yörüngeye, keşke ben de onlar gibi sağlam ve hırçın tutunabilsem dünyaya, olduğum yere…

Kırılmamak için bükül
Düz olmak için eğil
Dolmak için boşal
Parçalan ki yenilen
Az şeye sahip olanlar
Çoğa kavuşabilirler
Çok şeyi olanlar ise zihni karışık gezer...
Tao Te Ching 22

Saat 05:10, bugün Çarşamba sanırım. Hayat ne güzel, güneş doğuyor batıyor ve ben her doğuş batışla yeniden yeniden bağlanıyorum hayata. İyiki gelmişim diyordum dünyaya sabahın 5’inde güneşin doğuşunu seyredalarken. Yoksa çekilirmiydi bu hayat bensiz. Yakınlarım ne yapardı ben olmasam… Dışarda bir yonca yaprağına takılıyor gözüm, hemencecik sayasım geliyor yapraklarını. Sonra da içimden diyorum ‘Boşver Didem, zaten o da şanslı olmasa olur muydu şimdi hayatta, aynı temiz havayı soluyor olur muydu seninle?’. Zaman geçiyor ve kuşlar daha canlı ötmeye başlıyor mutlulukla. Aynaya her baktığımda yanağımdaki gamzeleri sayıyorum, dur bir bakayım. Yüzümde yeni bir gamze mi çıkmış yoksa bu aralar, ama imkansız. Aaa işte orda orda küçük bir tohum tanesinin yaprakları gibi belirmiş yanağımın ucunda. Ne güzel ya bir şeyler var edip ondan haz almak ne güzel!


Saat mi kaç? Bilmiyorum sabah uyandığımdan beri pili bitmiş, durmuş. Tabi ya her şeyin ömrü var bu dünyada. Yine de çıkarmadım saati kolumdan çünkü varlığına öylesine alışmışım ki yokluğu bir cehennem azabı fakat varlığı bir tozlu kitaptan sessiz. Dolaşmış çarşafları katlarken düşüncelere dalıyorum, ama bu defa çıkamıyorum. Gayri ihtiyari saate bakıyorum, yelkovan 5 dakika ilerlemiş, olduğu yerde durup tembellik etmemiş. Bir umut var hala onu yaşatmaya, ne güzel… Bir saat, içinde bir yelkovan ve gökyüzünde kayan yıldızlar. Acaba hangisi daha gerçek? Kayıp giden yıldızlar mı? Yoksa aslında kayıp giden zamanımız mı?

♪î♪ỡŝħ ,Didem Deştioğlu



Okyanus Günlüğü
Hiç okyanusa düşen saat gördün mü
Zaman bir ileri bir geri gidermiydi
Yoksa bir yatıp bir uyanır mıydı
Sana hiç okyanusta kaybolmuş didem dediler mi hiç
Okyanusta yıldızlar topladın mı diyeni gördün mü
Bana sorsunlar isterdim
Ayaklarım zamana inat hep yaş kalırdı yaşlanmadan
Yıldızlar her gece üstümden kayıp giderdi ben yerimden kımıldamadan
Ben bir okyanus olmak isterdim hep gecede kalmak isteyen
Çok şeyim olmazdı bir okyanus,bir gece
Zaman denilen kısa hece
Yürü yürüyebildiğin kadar ömrünce
Okyanus bitene kadar
Ama okyanus hiç bitmez ki...

Uğur Demiröz

Sayın Uğur Demiröz’e yazıma kattığı anlam için saygılarımı sunuyorum...

Şiirler hiç bitmesin istiyoruz :))