‘Fukaran›n ekmeğidir umut’ derler…
Ye Mehmet’im!.. Ye!..
..Ve bir gün Mehmet olursun; bırak ekmeği, hiç bir şey yiyememekten bıkar…
Umut kusar…
Hep kurduğun hayallerine,
Hiç görmediiğin güzelliklere küsersin...
Hayaller gerçek değildir ki Mehmet’im…

Varsayımlarla çoğalan gıdaları yıllarca yesen de büyütmek yerine tüketir seni…
Adı umut olan her şeye imrenerek bakıp sevdiğin gibi…
Kalabalıkları bi başına izlerken de; ‘bak işte umut yaşıyor’ diyerek sevinirsin...
...Ve o heyecan bir gün söner…
Yani ekmeğin tükenir…
İşte o zaman köleleşirsin…
Köleleştikçe de ölürsün…
Yaşadığını bilirler…
Hatta görürler seni…
Halbuki sen o şarkıda olduğu gibi ‘dirhem dirhem’ bitiyor ‘santim santim’ karanlığa doğru koşuyorsundur.
Umut aslında umutsuzluktur ve onu en iyi sen bilirsin…
Çaresizlik, çıkarsızlık, bitmişlik ve esirleeşerek her şeyi kabullenmişliktir umut…
Sen yinede umutsuzluğu umut belleyerek kustuğun ekmeği ye!...
Ye Mehmet’im!.. Ye!..

Tükettiğin, yemekten ve bitmesinden en çok korktuğun değil midir?
Kadehinde bir yudum kalan, çok arzulamana rağmen içemeden beklettiğin şarap…
Ya da yudum yudum içerek tüketirken, bitecek diye korktuğun ömrün gibi...
İçme.. içip tüketme yinede sen!..
Korktuğun ve korkunla özde?tirerek tutku haline getirip büyüttüğün sevdalarındır umut…
Korkularak tüketecek ne kald› ki…
Ye Mehmet’im!.. Ye!..

“Umut yerken kustuğun.. Umut, umutsuzluğundur”
Kimin umurunda?
Kim dinler seni?
Dinleseler de anlamazlar ki…
İllâ da kendileri yiyecek, içecek, bitmesinden korktukları şarabın dibini görecekler…
Ey Umut!..
Sende bitmez diye düşünülen her duygu gibi koşar adım yok oluyorsun...
Ne olur yavaş ol korkarak git…
Biraz daha diren ve çabala…
Unutma bir adım önde olsan da sahibinden bir nefes sonra sen tükeneceksin…,