düşünüyorum
hayatımı, yaşadıklarımı
en kötü günleri
ben yaşadım zannederdim
meğerse neler neler varmıs..

ilk önce kahraman abimin yanına gidiyorum
konusuyorum bana arazı anlatıyo
bı trafık kazasında kaybetmıs onu
en sevdiği insanı
kalbini kaybetmiş
ama yaşıyo inadına yaşıyo
şiirler yazıyor arazına
onu ölümsüzleştirmek için elinden geleni yapıyor

sonra ibrahim abimin yanına gidiyorum
bi sabri abisi varmıs
dert ortagı
kardeşi, arkadası, her şeyi
kaybetmiş onu
kardeşini kaybetmiş
ama yılmamış
ibrahim sadri
inadına yaşıyo
sabri abisini ölümsüzleştirmiş
içinde yaşatıyor onu
sanki hep beraberler
ve ağzında
sadece iki çift söz
"ah ulan sabri abi"

ibrahim abimle vedalaşıp
yusufun yanına gidiyorum
o da dertli
hem sevdiğini
hem kardeşini kaybetmiş
hep aynı şiirle yaşıyo
"biz üç kişiydik"
sevdiği kız nalan
kardeşi rıza ve yusufum
sen böyle olacak adammıydın be kardeşim
hayat işte
vicdanımı var
adamın herşeyini almış
yusufum ne yapsın
oyle anlatıyo
ılk nalandan başladı
sonra rızasını
anlattı
ağlattın yusufum
ağlattın beni
ah kardeşim ah

hüzünlü bi vaziyette
ayrılıkların şairinin
yanına gidiyorum
onun da ahmet abisi
isyana vermiş kendini
anlatıyor oda
ikisininde sevdiği varmış
hayalleri
ama dünya onlarıda almış
vicdansız dünya
dayanamıyorum artık
vedalaşıyorum ahmetimle
ve yalnız kalıcağım bi yer arıyorum..

her şairin övdüğü
istanbula gidiyorum
boğazı seyrediyorum
tavşan kanı bi çay
ve tabiki cigaramı yakıyorum
sonra düşünüyorum
ben niye buraya geldimki
bu şehir benim sevdiğimi aldı
canımı aldı
içimden bu şehri yakmak geliyo
kül etmek
ama yapamıyorum
araz,sabri abi,ahmet abi,nalan,rıza
hep bu şehirde
yaşadılar
bu şehrin ekmeğini yediler
sonra bişey geliyor aklıma
benim niye sabri ve ahmet abi gibi
abilerim
rıza gibi
kardeşim olmadı
niye!!!!
ama benim nalan gibi
araz gibi sevdiğim oldu
beni bırakıp gitti...
allah kahretsin.

Görkem Şen