Gözlerimi kapattığım zaman aramakta olduğum huzurun aslında o kadar da uzakta olmadığını fark ettim.Bunu anlayabilmem için ruhumun ve bedenimin çok uzun süre acı çekmesi gerekti.Yaşamakta olduğum zamana ve yaşadığım hayata karşı o kadar çok düşmanım ki ana rahminden itibaren aldığım ilk nefesten, ruhumun bu vücut dan sıkılacağı ve bu iğrenç dünyadan ayrılmak isteyeceği en son ana kadar bu düşman ile kanımın son damlasına kadar savaşacağım.Bazı zamanlar o kadar agresif ve negatif oluyorum ki kendimi bile tanımakta zorluk çekiyorum.İçinde bulunduğum bu durum bana her zaman kaybedenlerin tarafında olacağımı hissettiriyor.Zaten en başından beri kaybedenlerin tarafında olan ben değil miyim.Uzun süredir kendimle baş başa kaldığım zaman kaybedeceğim başka neyim kaldı ki diye düşünüyorum.Sahip olduğum en önemli hazinem olan ruhumdan başka onu da kaybetme korkusu yüzünden geceleri uyuyamıyorum.
İnsanlar gerçekleri anlamaya başladığı andan itibaren hayatları bir anda çekilmez hala geliyor.Ben ilk başlarda kendimi gerçeklere karşı savunmak için inkar etmeyi denedim.Belki gerçekleri görmezden gelir ve inkar edersem devam etmekte olduğum hayat kaldığı yerden devam eder diye düşündüm fakat düşünmek yeterli olmuyor.Ne kadar inkar edersen et.Ne kadar görmezden gelmeye çalışırsan çalış.Kafanın bir yerinde kalıyor. Senin en kötü durumda olacağın anı bekliyor ve en çaresiz anında kendisini sana gösteriyor.Bu durum beni çaresiz bıraktığı gibi aynı zamanda da içinden çıkılmaz bir duruma sokuyor.Asıl anlayamadığım durum ise çevremde yapmış olduğum gözlemlerde benim haricimde herkesi mutlu gibi hissetmiş olmam.Kimse ölümü kimse dünyanın geleceğini yada kendisinden sonra ki nesillerin ne durumda olacağını düşünmüyor.Beni şaşırtan durum ise insanların çevrelerinde olan olaylara karşı tepkisiz kalmaları bu durum beni şaşırtmasın yanında onlara kızmama da neden oluyor.Ne zaman arkadaşlarla oturup önemli bir konu hakkında konuşmaya başlasam hemen masada buz gibi bir rüzgar esiyor ve kimse bu konularla ilgilenmediğini bana hissettiriyor.Bazıları ilgilerini başka bir yöne kaydırıyor.Bazıları ise dinliyor gibi yapıp sadece en azından bak senin dediklerini kaideye alıyorum pozisyonuna geçiyor.Bu duruma çok ama çok üzülüyorum.Birisi benim dediklerimi dinlemediği zaman dünyanın belki de en kötü insanı ben oluyorum.Bu nedenden dolayı karşımda konuşan kim olursa olsun söylediklerini dikkatle dinler.Konuşmaya başladığı andan konuşmayı bitirdiği ana kadar gözlerine devamlı bakar ve onu dinlediğimi kendisine hissettiririm.