Şebnem [dilden çıkardın]

Şebnem yine yokluğunun üstüne çıkmışım en zirvesindeyim duygularımın oradan bakıyorum, cihan-ı âlem’e herkes karınca gibi bir sen cücesin. İnsansın şebnem, onlar karınca, sen insan. Onlardan büyüksün ablasın akıllısın. Sevebilir misin bilemedim şimdi, o kadar büyümedin belki de.


gözümde büyüyen şebnem, içime sığmıyorsun, niyet çi tavşan gibisin. saf, beyaz,dişlek ve inanılası. Ben fallara ve falcılara inanmıyorum şebnem sen varsın ya çekiver bir niyet ama kimsenin haberi olmasın…
şebnem günahımın adı, kararsızım, iki ucu muallağım … bir ucunda fıkıh, bir ucunda sen. Kararsız dengelerime gelesin şebnem, niyetimi kimselere demeyesin… günahımsın..

üç beş vakite kadar bir haber mi gelecek? Peki, muallâk ölecek ve ben toprak mı atacağım üstüne? Her şey aydınlanacak mı o zaman gözlerin gibi..
şebnem; şebnemim fallara inanmıyorum ben, sana inanıyorum. Her inanışta fallara kanıyorum sana bir türlü toz konduramıyorum. Suçlusu senken bile.
gamzesi kalbinde, kimselerin görmediği, yedi kule zindanlarının gizli hazinesi şebnemim. Sandıklarda sakladığım, Ütopyalarımın şık giyimli pejmürde kızı.. şebnem kimya, fizik, biyoloji ve filoloji mi bozdun bilmiyorsun. Yükseklerdesin şebnem en zirvedesin, halktan kopmuşsun ve sana yetişemiyor erişemiyorum.
sana inandım fallara kandım
beni zorla dilden
sana olan imanımdan çıkardın…

|beyaz_yalan|