Ne kadar değiştiğimi görmek güzel. Hala hiç değişmediğini görmek ise ayrı bir güzel. En azından kendi adıma. Doğru bir karar verdiğimi biliyordum zaten. Şu şehre gelirken yine beni isteyeceğini biliyordum. Adım gibi biliyordum. Yeniden yeni yalanlar söyleyeceğini, beni kandırmaya çalışacağını, hepsini, hepsini biliyordum.
Ama bu kez kendimi de biliyordum. Tamam, sevmedim o şehri pek. Olmak istediğim yerden biraz daha uzaklaştırdı orada olmak beni belki, evet. Ama işe de yaradı aynı zamanda. Yaralarımı sardım, ruhumu onardım.
Gelirken hep bir gün yolda pat diye karşıma çıkacağını ve ben yanımda arkadaşlarımdan birine gülümserken seni fark edeceğimi ama kim olduğunu anımsayamayacağımı düşündüm. Öyle olmadı tabii ki. Yüz yüze değil, telefonda da değil, yine msnden konuşmayı yeğledin. Aslında cevap da vermeyecektim. Hoş gerek de yoktu buna zaten de keyfim yerindeydi işte o an. Ne zırvalayacaksın diye merak ettim.
Söz konusu sen olunca hiç yanılmıyorum, biliyor musun? Yine aynı yalanlar, yine aynı cümlelerle kurulan yalanlar hem de. Sen derdini anlatmaya çabalarken eskiden bütün bunlara ne de çabuk inanıyordum diye düşünüyordum ben de. Ne de küçükmüşüm, ne de çocukmuşum ve ne kadar safmışım.
Kendimi seviyorum! Bak bu kez akıllanmışım. Doğru kararlar veriyorum artık. ;))