Sensiz beni Yusuf sandılar, attılar dipsiz kuyulara. Ben Yusuf değildim ama öyle birşeydim. Sonra tuttular yüreğimin en ücra köşesinden, yatırdılar işkenceye. Mansur sandılar. Ben Mansur değildim ama öyle bir şeydim. Tırnaklarımı çektiler, sustum. Derimi yüzdüler, parçaladılar bedenimi, ama seni benden alamadılar. Sır çekilmişti dilime, sırrını yüreğimde taşıdım. Sevdiler sonra beni olur olmaz. Herhalde sen sandılar. Ben sen değildim ama öyle birşeydim. Damıttılar sonra yürekten akıl denen meczubu... Ve çıkardılar adımı Mecnun dediler. Ben Mecnun değildim ama öyle birşeydim. Çok geçmedi kendimi çöllere hapsedişimin üstesinden, aramıza koca dağları diktiler. Ferhat bildiler beni, dağları deldirdiler... Ben Ferhat değildim ama öyle birşeydim. Ben etrafında pür dönen pervaneydim. İlk kanatlarım yanar diye düşündüm aşkından, yüreğim yandı meğer yetişemedim.

Sen ne Züleyha, ne Leyla, ne de Şirin’sin. Sen ismini kendimden bile sakladığım, sen aşkını kendime bile itiraf etmekten korktuğum...

Beni bende bilir gören, duyan, konuşan, seven herkes.. Halbuki ben ben değilim ama öyle birşeyim...