Bahar havası girsin diye açtığım penceremden ‘yıllar geçse de bu kalp seni unutur mu?’ diye doluyordu odama şarkı…
Sahi kaç yıl oldu seni görmeyeli…
Kaç zaman boğulduğum hayalinle...
Kaç zaman öz yalnızlığımla kavrulup, nice çağlayanlar kurutan yüreğimdeki fırında seni sakladım…
Ne kadar çiğmiş sensiz yalnızlık…
Ne diriymiş sana olan bu güçsüzlüğüm…
Yüreğimin koru söndü de seni hala pişiremedim…

Bak davetsiz misafir gibi odama dalan bu şarkıyla birlikte seni yeniden nasılda dirilttim..
Balkondaki radyoda şarkı biteli epey zaman oldu...
Kapat şimdi pencereleri. İstemiyorum ne o bahar havasının ne de radyodaki senli yen bir şarkıyı…
Tek isteğim senin istemediğin ben e
ve senli yalnızlığım. Ama hala rahat bırakmıyor odamı dolduran hayalin. Yoksa penceremi tam kapatamadım mı? Hiçbir işi beceremediğim gibi bunu da mı yapamadım. Aralık kalan pervazlardan seni çağrıştıran yeni sesler mi sızıyor odama.
Hal bu ki karşımda televizyon var. Uzaklardaki radyo şarkılarında seni aramama gerek yok. Yalnızlığımı unutmalıyım. Hayalini bir yana bırakıp, gördüğüm her şeyi yeniden sana benzetmeliyim.
İzliyor musun? Fillerle çimenin savaşını yansıtıyor beyaz ekran kanlı fotoğraflarıyla..
Tıpkı kalbimle senin savaşın gibi…
Sen fil oluyorsun. O çimen.. Biri haklı diğeri güçlü…

Babam; Haklı olan her zaman kazanır derdi. Keşke dediği doğru olsaymış. O zaman ben kazanırdım Haklıydı çünkü kalbim. Ama sen güçlüsün. Haksız bile olsan, haklı sanıyorsun kendini. Bildiğin ve de çok korktuğun o filler gibi ezip geçiyorsun adamı.
Böyle bir sen istemezsem bile bilerek kabulleniyorum seni.
Bak işte kovamadım yine odamı dolduran hayalini kapatamıyorum her yeni bahar açılan penceremi..
İçime ne kadar çeksem de serin ve senli havaları ferahlamıyor yüreğim…
Gören yok. Gizlediğimi sanıyorlar gözyaşlarımı. Bilmiyorlar ki daha yola çıkmadan kurutuyorlar onları ruhun ateşi.
Derdim beni unutman değil, hele benim seni unutmuşluğum hiç yok
Korkum senin gibi filleşmek
Geleceksen öyle çabuk ol ki yeni bir ben yeşermeden gel…