İlkokul dördüncü sınıfa giderken Alpullu Şeker Fabrikası’na geziye gitmiştik.O Alpullu ki olsa olsa kasabamıza 50 km kadar uzaklıkta idi,lakin dünyanın öbür ucu gibi uzak geliyordu bize.
Bazı arkadaşlarımız için adı dahi zor söylenir olup,"Allıpullu" diyen de çoktu.
Şeker Fabrikasında pancardan şekere giden yolculuğu görecektik.Gördük de tabi ki.
1960’lı yıllarda şekerde kullanılan beyazlatıcılar bu kadar gelişmiş olmadığı için,şeker kazanlarda ağda kıvamındaydı.Dev kazanda bu kıvamdaki şekerden,çalışan işçiler bize büyük kepçelerin ucundan birer parmak tattırdılar.Sonradan öğrendim ki,bu kepçelere mablak denilmekteymiş.
Orada sadece bedenen değil,bütün duyu organlarımızla olduğumuz için o şekerin tadı ağzımdan hiç gitmedi.Ya da hiçbir şeker bana o kadar tatlı gelmedi!
Bursa’nın kestane şekeri bile.