Dostluk sürekli yanında olan biriyle yaşadığın vıcık vıcık bir ilişki değilmiş. Yaşadıkça anlıyorum. Bunu anlayana kadar da epeyce kırıldı kalbim. Ama bildiğim tek şey kimseyi kendinden fazla sevmeyeceksin.


Sen kendim kadar çok sevdiğim dostum. Sürekli birlikte olamasakta seninle aynı ipin üzerinde yürüyebiliyoruz. Yan yana olmadığımız birbirimizin yaralarını sarmadığımız ya da mutluluğunu paylaşmadığımız anlamına gelmedi hiçbir zaman. Biz tek başımıza ayakta durmayı birlikteyken öğrenmiştik. Aramızda ne kadar mesafe olursa olsun kalplerimizin arasına hiçbir ayrılığın girmeyeceğini biliyorduk. Nefes alıyor olduğunu, ne olursa olsun her aradığımda sesini duyabileceğimi bilmek bana iyi geliyor.



Kimseye çamur atmak istemem ama sürekli yanımdaymış gibi görünüpte aslında yanımda olmayanlardan çok daha fazla özelsin benim için. Çünkü ne kadar uzakta olursan ol seninle kendimi paylaşabiliyorum.



Bazen diyorum ki yanımda gibi görünenlerle aynı dili bilmesek keşke. Aynı dilde susmak çok kırıcı çünkü.


Buraya kendimle gelmedim. Yolun sonuna kadar benimle olacağını bildiğimden kendimi sana hapsettim. Kilometrelerce ötedeyken gülümsediğini, mutlu olduğunu görebilmek için.

Artık kimi okusam senin adını ezberliyorum.

Hayatında hiç yokmuşum gibi davrananlara hayatımda hiç olmamışlar gibi davranıyorum.




Burası çok farklı. Hızlı hızlı nefes alıyorum. Zaman hemen akıp gitsin istiyorum. Adımlarımı bile hızlı hızlı atıyorum. Burada izimin kalmasını istemiyorum. Sevemiyorum burayı. İçimde uyuyan İzmir’den daha güzeli yok.



İnsan burada kendini özgür hissedemiyor. Deniz yok... Kafanı kaldırıp baktığında bulutları bile göremiyorsun. Mavi olan hiçbir şey yok. Her yer dağlarla çevrili. Baktıkça daha da bir eziliyor daha da bir içine kapanıyorsun...





Gel biz seninle martı olalım.

Reçel kavanozunun içine koyup maviliklere bıraktığımız çocukluğumuzu bulmak için uçalım...


Aslı’ya..