UYARI:
Suan, iyi ya da kötü oldugu gayrimuayyen olan, bir katilin yazisini okuyorsunuz.

...
Kabul. Peki, tamam itiraf ediyorum.
Bunu kabullenmek o kadar zor degil ama soylemek biraz canimi yakiyor iste..

Öyle ki, ben bir karincayim da, elinde çerden çöpten bir parca ile önümü kapatan küçük bir çocugun, oyununa alet olmusum; o nereyi kapatsa ben baska yöne gidiyorum da kan ter icinde kalmisim gibi adeta..
Ve sanki, kan ter icinde kalan vicdanimmis da aklimin oynuna yenik düsmüs,
bahanelerle kapanan yoluna, bir cikis noktasi ariyor gibi rahatlamak icin kendini..
Ne yazik ki care yoktu bu zamana kadar. Bu yuzden bekledim. Aklimin sıkılıp, bahaneleri elinden birakana, vicdanima -rahat olmasa bile- bir nefes aldirana kadar bekledim.

Ve bugün o gün, itiraf ediyorum;
Öldürdüm..!
Halbu ki nasil da kivraniyordu gozumun önünde, yapma dercesine bakarken. Nasil da istiyordu konusmayi benimle. Fakat bu oyuna, oylesine aldanmis bir vaziyetteydim ki tum serili bahaneleri, cicekli yollar gibi görüyordum.
Simdilerde sirlari dökülmüs aynama yaklasip, gecmisimin izleriyle yuzlesirken, bu itirafim sessizlikten kurtulsun istedim.

...
"Aslinda hic hesapta yoktu, boyle olsun istememistim." desem, kliseligi demode olmaktan kurtarir, kendimi de ifade etmis olurum diye dusunuyorum..
Zira; aslinda tek amacim guzel vakit gecirmekti.
Ben sadece, tüm vaktin benim olmasini istedim, sadece benimle yaslansin;
ben gecip gidene kadar bu Dunya’dan, bir tek benim mutluluguma hizmet etsin istedim..
Ve küçük, simarik bir cocukcasina, binbir meşakkatli seyleri, siraladim istek listeme.
Sonrasinda ise, sonsuz ruhumun ölümlü cesedi, nefsimin karanlik yuzunün bir kölesi gibi, yapmaya basladi istediklerimi, bir tek sey bile soylemeden..
Tâ ki bugün anladim, ’ben demistim sana’ derken, içten içe: ’pisman olacaksin, beni kaybettigine’ diye sayikladigini bana.

...
EY GECIP GIDEN ZAMANLARIM...!
SIZI BEN ÖLDÜRDÜM!
BILIRIM ZARARI KENDIME OLDU ZIRA DÖNÜP DURDUKCA BU DÜNYA,
KAYBINIZ YOKTUR..
BIR ELBESEDIR GIYINDIM SIMDI;
EN BÜRÜNÜLESI KIYAFET OLAN ŞUURUMU..
SÜSLEDIM KENDIMI, MANTIGIM VE AKLIMLA..
SON RÜTUSU DA VERDIM;
EKLEYEREK, KALBIMIN SICAKLIGINI KENDIME...

...
Evet, bunca süre kendi payima duseni katlettim, -azalttim- elime gecen ve gecebilecek olan firsatlarimi. Zaten sinirli olan ömr-ü zamanimin acimasiz bir katili oldum bu sekilde. Suurumu bir giyisi gibi uzerimden cikarip, arsiz insanlar gibi gezerek,
elime geçen en kiymettar seyi öldürdüm..
Pismanligimdan ve utancimdan, nereye defnoldugunu bile bilmek istemiyorum simdi.
Ve ne kadar vaktim kaldi, onu da bilmiyorum.
Ama en azindan, halâ nefes aliyorum..!

Bu yüzden bir baska kararla doguyorum bugün;
bir bebek masumlugunda ve yillari devirmis bir bedenin aci tecrubesinde, yeniden doguyorum.

...
Merhaba,
ben, yeni dogan yillanmis bebek...!

Ya sen? Katil oldun mu hiç?
Katilmak ister misin peki benim gibi, yeniligin dogumuna sen de?!

(bosa gecmis zamanlarin ruhu için, el-fatiha !)