Hani diyordun ya dokunmak gece rengine karanlıkta yazı yazmak gibiymiş.
En çok yazarken susmak derdin uyku öncesi, sonra siyahı beyazla örmek, geceden sabaha geçmek yani.


Ve durup durup, anlatacağım gene seni.


Boğuluyorum sustuğun zamandan bu yana. Hiç konuşmayacak olsan da arada bir cevaplar öylece bakardın suratıma.Çok şey yaşadık öyle değil mi,aşk, korku ve hayat adına...


İlk tanışmamız hani, sen sert yüzünle dönüp bakıp suretini bırakıp çeker giderdin.Ürkerdim ama sana belli etmezdim.
Hatırlardığım kadarıyla kaşların çatıktı senin, akşam olunca apartman merdiveninde oturup sigara tellendirirdin. Ben de kaçak içiyorum hani, senin dumanın altına kendi dumanımı gizlerdim.Oturup konuştuğumuz meseleler geliyor aklıma, hatırla...


-Geçen annemle kavga ettim başım çok ağrıdı.

-Yüzün düşük hala belli.

-Dinlemiyor hemen kızıyor bana ben de kuduruyorum biliyorsun. Temizlik takıntılısı n’olacak yapmamışım gene bir sürü söylendi çekemiyorum artık.


Dedim ve sen gülmeye başlamıştın.

Hatırlarım hala alaycı sözlerini, -yapma be kızım idare et işte anne.



Hatırlamak istediğim sadece bu kadar, ya da anlatmak istediğim. Aşk, hayat dedim durdum, kaldım.
Biz olmayacak satırlar, ben anlatacağım içimi.



Hep bu saatlerde kendime bir açık kapı buluyorum gecelerde.Alıyorum kağıdı elime, gemi mi olmalı yazı mı yazılmalı üstüne diye gidip geliyorum saatlerce.
Sen çok iyi yazardın ben de üstüne hep bir şarkı patlatırdım. O zamandan bu zamana kara kaplı kapı, oldu kara saplı kalem. Deniyorum, birgün sana duyduğum aşkı anlatmayı.Ve annemden sonrası susuyorum...


Aslında çok iyi hatırlıyorum.
Kaşların çatıktı senin ve içine sakladığın, her yönden dönüp beni bulan gözlerin.


Hiçbir şey geçmedi hala, hala aynı yerde apartman köşesi, merdiven katında, hala beni gör diye sana saplandığım zamanda ve aslında saat senden sonra hep 22:01’ i vurup durdu duvarda...



Şimdi ise ölüm çaldı hayattan,
aşk çalındı kara saplı kalemimizin ucundan.