Bayramlarımızı çaldılar anne!..
Bayram sevinçlerimizi, arafalıklarımızı, bayram kavgalarımızı, el öpme yarışlarımızı... hepsini.. hepsini.. çaldılar…
Kandırdılar bizi anne!..
Aldılar işte elimizden onlarda olmayan her şeyimizi…
Babamızın bin bir güçlükle aldığı o naylon ayakkabılara, allı-yeşilli kazaklara, mintanlara sarılıp koyun koyuna uyuduğumuz sıcacık yataklarımızı soğuttular anne.
Ne?
Büyüdük mü?
Hayır…
Hayır anne!..
Biz büyüdüğümüz için değil, çok küçük kaldığımız için sahip olamadık bayramlarımıza.
Küçükler hep çaldırır değil mi anne? ..
Hatırlar mısın?
Her bayram öncesi sobanın kıyısına koyduğun dev bakır leğende yeşil zeytinyağlı sabunla gıcır gıcır yıkardın bizi.
Ne de güzel kokardık. Düşünsene kokularımızı bile çaldılar anne!..
Sabun kaçardı da gözlerimize, kan çanağı olur, sızlardı ağlardık.
Şimdi ağlayamıyoruz bile…
Göz yaşlarımızı dahi çaldılar anne…
İşte yine bir bayram…
Arafalık toplamak için çocuklar yine sokaklarda, ama hepsi suskun. Kapılar yüzlerine kapanıyor tek tek. Bütün komşular tahammülsüz.
Sanki hiç arafalık toplamamışlar anne!..
Şimdilerde hiç kimse bayramlık giymiyor.
Bütün renkler siyah ve gri. Çocuklar karalara bürünmüş, renklerimizi de çaldılar anne...
Her bayram, “Büyüklerinizi ziyaret edin, ellerini öpün..” derdin ya!..
Şimdi elini öpecek büyük bulamıyoruz.
Büyüklerimiz bile çalınmış anne!..
Çocuklar çocuk olmadan büyüyor. Büyükler çocuklardan küçük ya da hiç kalmadı.
Biz bayramda ne yapalım anne?
Bayram için ne giyelim?
Hangi renk daha güzeldi, hangi sabun gözlerimizi sızlatmadan bizi mis gibi kokuturdu?
Talanların yaşandığı bir bayram sabahında gülelim mi ağlayalım mı?
Bayramda ne yapacağız anne?..
Bak gülümsememizi de çalmışlar.
Hırsızlar bayram falan dinlemiyor anne!.. Hep çalıyorlar.
Hırsızlar doymaz, çocuklar büyümez, büyükler bayram nedir bilmez mi anne?
Biz, hepimiz bayramları özlüyoruz anne, takvimlerdeki tatil günlerini değil…
Sizlerden sonra bayramlar bayram gibi olmuyor ki anne...
Unuttuk geçmişimizi...
Bayramlık değerlerimizi..
Bu günlerde yaptığımız tek şey özlemek anne…
El öpmek için dolaşıp bitiremediğimiz büyüklerimizi, onların sıcaklığını, doyumu özlüyoruz anne…
Sadece biz değil, çocuklar bile hiç yaşayamadıkları o bayramları özlüyor!.. Özlemlerimize de çalarlar mı anne?

Orhan BOZKURT