Ümitsiz arzûlarla etrafta aranan gözlerim nihayet yokluğuna boyun eğdi: vakit gelmiş, tren kalkmış, beklenen gelmemişti. Kaldı ki gelmeyeceği belli idi. Kafa biliyordu bunu, ama kâlp bekliyordu..

Zaman kadar uzun bu yollardan son olarak birlikte geçmiştik ve zaman kadar kısa gelmişti bu beraberlik.

Dışarda mehtap var, bir garip, bir hüzünlü..Soğuk var dışarda, bir ıslak, bir dondurucu.. Ve de bir karanlık var içimde belirsiz kıpırtılarla bir titrek, bir yorgun.. Korkmuyorum bu yalnızlıktan o birlikte geçtiğimiz yollarda. Tersine, bir sevinç, bir tâze ümit doğuyor şimdi karanlık içimin ufkunda, bir pembe sıcaklık yayılıyor mutsuzluğumun çevresine..

Bir ilham geliyor damla damla, uzak bir yıldızdan süzülür gibi..Doğanın denge kanunu Tanrı Tanrı sarıyor tüm inanışlarımı..Göksel bir hafiflik duyuyorum, göksel sesler duyuyorum: kulağıma fısıldıyor sanki melekler bir müjdeyi sıra sıra dizilerek karşıma..

Birer birer gelip kutluyorlar bilmediğim bir rütbenin erginliğini.. Ayet ayet dolaşıyor zihnimde bir gönül dilinden İLK EMİR:
"Birlikte geçmiş günler kadar yalnızlık, ayrılık..."
Sonra devam ediyor, denge denge her dilden:
"Ayrı geçmiş günler kadar beraberlik, mutluluk!"