(Denize on altı yaşımda girdiğim için,kırsal kesimdeki çocukların denize "bakışını"hep merak etmişimdir.)
Yıllar önce "Hayat Bilgisi" kitaplarında "Kaptan Amca" diye bir okuma parçası vardı:"Kapıdağı Yarımadası’nı arkamızda bırakıp,İstanbul’a doğru yola koyulduk" diye başlıyordu parça.
Yozgat’ın Kavurgalı köyünün öğretmeni de sırayla her çocuğa okutmaktaydı.Ancak ben de,"Acaba bu çocuklar deniz gördü mü?Nasıl anlatacağız ki" diye düşünmekteydim.Tam 30 öğrencili olan 3.sınıf öğrencilerine,"İçinizde deniz gören var mı?" diye sordum.
İki çocuk parmak kaldırdı ve "Ben gördüm" dedi.Ama bunların "ne gördüğünü" de kontrol etmeliydim.
Birinci çocuğa "denizi nerede gördün?" dedim.
-Öğretmenim,benim babam Almanya’da işçi.Onu İstanbul’a havaalanına karşılamaya gitmiştik.Orada gördüm,dedi.
Sıra ikinci çocuğa gelmişti.
-Ben de Ankara’da gördüm öğretmenim,dedi.
Öğretmenin çocuğuymuş.Babası onu Gençlik Parkı’na gezmeye götürmüş.İç Anadolu’ya göre "büyük" bir su,içinde de kayıklar,tekneler var.Demek ki burası deniz diye düşünmüştü!
Ve çocukların "dünyası" da ne kadar dardı.Tıpkı benim çocukluğumdaki "dünyam" gibi.
Ama şimdilerde "dünyamın" genişlediğini biliyorum.Yakın zamanda ölen(2007) İsveçli sinema yönetmeni İngmar Bergman’ın dediğince:
"Yaşlanmak dağa tırmanmaya benzer.Çıktıkça yorgunluğunuz artar,nefesiniz daralır ama görüş açınız genişler."