Bayramlarımız vardı eskiden, can dolusu sevgi taşan. Kırmızı pabuçlarımızı koynumuza alıp, pembe düşlerin ortasında yalınayak dansettiğimiz çocuksu rüyalarımız... Grinin tonlarının düşmediği, henüz kirlenmemiş hayallerimiz, sevinçlerimiz...

Bayram namazından dönüşlerini beklediğimiz büyüklerimiz vardı, ellerini öpmeyi istediğimiz. Mendillerimiz olurdu kenarı oyalı, içi harçlıklı... Dönme dolaplarımız vardı çığlıklarımıza arkadaşlık eden. Çarpışan otolarımız yoksa da çarpışan kahkahalarımız vardı bizim. Toz toprak içinde eve döndüğümüzde, sevgiyle bakan teyzelerimiz, halalarımız vardı, bahçe kapısında karşılayan.

Komşularımız vardı kapılarını çalmamızı bekleyen. Çocuksu hallerimizi gözleyen yaşlılarımız vardı bir zamanlar, kafesli pencere ardında kırış buruş yüzlerinden ışıklar saçarak.

Şimdi tatiller var, zillerine basmaya korktuğumuz kapılar... Kilit üzerine kilit vurulmuş, yine mi geldi bunlar diye aralıktan asık yüzlerini görmekten korktuğumuz kapılar. Mendillerimi kaybettim bir kabusun orta yerine. Elime bir paket kağıt tutuşturdular mendil niyetine, isyan makamında gözyaşlarımı toplamam için... Sokaklar korku dolu, Dükkanlar kamera... Köşedeki bakkal bizim bakkalımız değil artık, marketler sarmış dört bir yanı.

Sancı dolu yüreklerimiz, isyanlarımız, hasretlerimiz, ihanetler kaldı geriye... İnsanlığımızı kaybettik birdenbire. Küskünlüklerin indiği sis bulutları arasında kör oldu gözlerimiz. Yoksa... yoksa biz insan değil miyiz???

Çocukluğumun bayramlarını istiyorum, kaybettim, gören var mı???


BAYRAMINIZ GÜZELLİKLERE VESİLE OLSUN...


Eylül GÖKDEMİR/Asimaral... 19.ARALIK.2007