O kadar seviyordum ki Seni, Gözünde değerimi yükseltmek içindi tüm Hatalarım.. Ve bitmeyen Kahramanlıklarım.. Kendimden ödün vermelerim.. Belki Sen de Seversin diyeydi... Kendim olmayan bir karaktere büründüm, benim karekterim kayığlardaydı.. Bana benzemeyen bir karakter Senin içindi... Kendim olmayan , asla kendimin yapmadığı şeyleri yaptı.. Belki benim olursun diye.. Ben bu fedakarlıkları yaparken, Sen yok oluyordun...

Aşk nereye kadar yaptırırdı insana bunları?
Ve bu yüreklilik miydi? Hiç bilmiyordum. Tek bildiğim Seni Sevdiğim için bir şeyler yapmaktı. Ama hataymış işte.. Şimdi anlıyorum da, kimse için kendini feda etmemek lazım ve kendinden hiç bir zaman ödün vermemek.. Pişmanım şimdi hem de çok. Çünkü hem Seni hem de Kendimi kaybettim.. Seni her zerremle sevdipim için yapmıştım herşeyi.. Ama can çekişiyorum, yüreğim öyle kırık ki... Öyle hırpalandı ki... Kırılmaktan artık birleşmiyor parçalar.. Daha ne kadar kırılabilir ki..

Neyse...

İç ağrılarım çok arttı.. Yazmakla tükenir mi bilmiyorum.. Tükenmese yine yazar mıyım ? Yazarım işte..

Gölgesiz bir hayat ararken kendime, şimdi her yer karanlık.. Soğuk... Ve Kendim olabilmek.. Kimse için kendimi artık feda etmemek.. Yalnızlık belki de en büyük Mutluluk.. Şizofren olsun tüm duygularım.. Ben unutayım herşeyi.. Olan şeyleri olmamış bileyim, olmayanları ise olan.. Belki böyle mutlu olunur.. Bilinmez ama kendimi intihar ederken kendimden... Belki kurtarırım diğer karekterden kendimi , ayıklarım belki...

Oysa ben sadece inatla unutmak istiyorum Seni.. Kavgam Kendim’le...

Senin Beni Sevemediğin gibi, Unutmak istiyorum Seni..

Hayatıma son vermek istiyorum şimdi, Senin hayatına devam ettiğin yerden...





---Nevin Akbulut ---
İki-Ocak-İkiBinOnBir--16;30