Güzel bir günün sabahından kuşlarla beraber selamlıyorum güneşi. İçimde aydınlığa olan sevgiyle büyümekte olan özlem duygularım, yarına devrediyordu bütün hüznünü. Barışa büyümekte olan çocuk, sanki bir yerlerinden vurulmuşçasına sızlıyordu yürekte. Durmadan kanayan bir yara vardı sanki bende. Olmaz, olamaz…! İnançlar bu kadar sağlam, yürekler bu kadar eminken kendinden, neden anlamsız bu sızı..? Güzel bir sabaha uyandım masmavi umutlarla beslediğim düşlerimle. Her gün daha fazla büyürken düşlerin gerçek olma ihtimali, anlam veremediğim acılarla yürüyorum saf yürekli çocukların kentinde. Duruyorum bir sokak başında, karşıma çıkan yalınayak düşlerime şaşkın şaşkın bakarken buluyorum kendimi. Düşüyorum peşine sevdalarımın bu kentin sokaklarında. Küçelere sıkışmış kocaman gülümseyişler karşılıyor beni. Evet, her köşesi sevgi,her köşesi şefkat olan bu şehirde neden bu anlamsız boşluk…?

Güzel bir günün sabahından kuşlarla beraber selamlıyorum güneşi. Ey özgürlüğümün yareni rüzgar, sana sesleniyorum..! Bugün sana daha çok ihtiyacım var… Nerdesin..? Gel, gel de al şu içimdeki anlamsız yarayı. Dindir acılarımı.. Bugün yatağımdan acıya uyandım, adını sayıklarken buldum kendimi. Düşüme tanımadığım dokuz kişi girdi çığlık çığlığa. Söyle yarenim rüzgar, kimdi onlar.? Hiçbirinin kolu bacağı yoktu. Unutulmuşçasına geçen günler, beslenen umutvari düşler yanıyordu. Yanıyordu anaların bağrı, yanıyordu her karışı… Göğe uzanan eller bileklerden kesilmiş, bütün yollar çıkmazda.

Güzel bir günün sabahından kuşlarla beraber selamlıyorum güneşi. Sıcağa inat çıkıyorum yollara, parklara. Her taraf insan seli, bu ne güzel coşku…! Gördün mü, yersizmiş içimizdeki sızı.? Her taraf sevgi dolu… Bırak yürek içindeki hüznü, salıver gitsin… Sende kendini ortak et bu coşkuya… Şu ufaklıkların gözlerindeki parıltıya bak.. İşte budur masumluk, işte budur gelecek. Ver elini küçüğüm.. Ver de seninle birlikte uzanalım, o savaşsız, silahsız geleceğe…

Bu sabah güneşi kuşlarla beraber selamladım. Bugün içimde, anlamını şimdi kavradığım acılarla uyandım. Düşlerimi kirletemeyen eller, yavaş yavaş bilinçaltıma girivermişlerdi. Şimdi anlamını iyi kavradığım acılar düşlerimin kanayan yerinden sızıyordu yüreğime. Saatler ölüme kuruluydu ve zamansız çalmamıştı çanlar. Ver elini küçüğüm, ağlama, yanındayım… Rüzgara söyleyin bensiz esecek bundan sonra.. Söyleyin unutmasın beni halk… Söyleyin ağlamasın anam… Arkadaşlarım karanfiller bıraksın masama.. Saklambaç oynadıklarım bulamaz beni artık… Bulamaz beni çağıran ses, bir cevap… Söyleyin, ağlamasın anam….

Güzel bir günün sabahından kuşlarla beraber selamlıyorum güneşi. Hoş geldin ölüm. Ve hoşçakal yaşam…