Karar vermiştim bir gün,imzamı çakmıştım zaman ortası bir yerlerde…Kapı pencereleri açık,istilaya uğrama ihtimali zayıf karargahımda, gelen geçen gölgelere merhaba diyecektim.Ama gidişi belli olmayanların ardından sürüklenmeyecektim.Görünmeyen askerlerim nöbette….Karadeliklerin zifirini ruhuma çalmak istediği anlarda ”Estağfirullah”diye ünlerken vicdanım, asılıp damarlarımdan çekecek,acıtacaktı içimi,iyiliğim için…Sonra” dünyada mı yaşıyorum,vicdanımda mı?”sorusu beni hep meşgul edecekti.Çok geçmeden sorularımın cevabının “denge”ye çıktığını fark edecektim.Artık zaman yolculuğumda, vicdanımdan damlayan hayat raşelerini bıraka bıraka devam etmekle, yokuşlarımın daha seri çıkılabildiğini hayretle görecektim.Görecektim, başkaları için adandığım demlerde, talih kuşumun gönül haneme inip inip kalktığını...Kararlıydım.Yaşamımın satır aralarında güzel olana ve masumiyete merhaba buseleri bırakarak beslediğim kozalardan, tebessüm kanatlı kelebekler uçurmalıydım…Perde arkası yalanların tahlillerinde daha bir mahirleşmeliydim ki doğruluk turramı basabileyim gönül haneme…Takdir edilen haritamda neyi aradığımı bulmanın zevkini, derin hazlara dönüştürerek titizlikle berdevam etmeliydim.Varlığın hakikati ile omuzlarımdaki kutsal yükün tevafukundaki sır perdesinin aralanacağı güne kadar iz sürmeye can atmalıydım.