12 aralık 2007

bir çığlığın ince bedene düşüşünü izliyordu küçülen göz bebeklerim

yağmur yağıyor ve önce sensizlik kokuyordu…gökyüzünün toprak ile bütünleşmesine engel olan senin dışında olan duvarlardı ve gözlerine bir yağmur sızdırıyordu aşılamaz sandığın duvarlar …bilemezdik çıplak ayaklarımızın bir evin atıklarının poşetlendiği gibi sarıp bağlanacağını…bir sürgün yemiştik! bir kentin sokaklarından diğer kentin mezarlarına…kollarında yıldızların bulunduğu resmi direnişler karşılamıştı bizi,nefesimizin derinliği aşılmaz duvarlarımızda dönüp dururken anlam veremiyordu gözlerimiz diri bir ölüme….sesler aşılmaz bir ninni söylüyordu.Yakında bir yerlerde etimin bir parçası sarıp bağlanmış bir şekilde bana sesleniyordu.ağaçlara ilişiyordu gözlerim sonra mesafelere dönüyordu bakışlarımız.yapraklar üzerinden acı damlıyordu muşambalaşmış bedenimize.artık acılar her damlayışında bir ses çıkarıyordu bize göre bir karşılıktı bu ‘yaşıyorum varlığının gücü ile yaşıyorum’.oysa bir resmi direniş bunu için zevk duyuyordu.ölüme karşı saniyeler dolduruyordu bu resmi direnişçiler…ve üzerimizde hissedebileceğimiz kadar adi gözler vardı….bir ölüm yakışırdı bedene ama böylesi değil.etimin parçası nefesinden bir sıcaklık yolluyordu dışımızdaki duvarlarda soğuyup kalıyordu…eğer dokunabilseydim çaresiz ellerine saç diplerine kadar öpüp koklamayı isterdim ve sadece onun içinde olduğu güneş ile ısınan bir yurt isterdim .