'Nedir ki vazgeçilmezlik?
Serçe parmağından başla birer birer çıkar parmaklarından eldiveni.At gitsin sele.'

Değerli kalem dostum,,,Denildiği gibi kolay olsaydı, bir çırpıda atılsaydı keşke.İşte bu keşkelerin hükmü aslında yok. Atmak isteyip de atamadıklarımız, bir inşaatın moloz taşları değil ki. Daima da ayrılmaz bir parça olarak kalacaktır.Ta ki, yaşantımız sona erene değin.Keşke eldiven çıkartır gibi çıkartıp atabilseydik. Ya da eskimiş, yırtık bir çorap misali yaksaydık sobada. Dedim ya keşkelerin hükmü yok. Vazgeçilmezlik, yoksa bir takıntılı aşk hastalığı mıdır? Bunu irdelemek lazım. Gönül öyle herkesi sevemez. İnsanları severiz, doğayı severiz. Herkesin sevgisi farklıdır ve bu sevmelerimiz de, bizlerin robotlardan farkımızı ortaya koyar. Aynı derecede herkesi istesek de sevemeyiz. Bazı insanlar vardır ki, sevmekten öte saygı duyarız. Saygıyla yad ederiz. Bazı insanlar vardır ki, yüreğini sevmişizdir. Aşkla sevmek bambaşka bir duygudur ama. Bizden bir parça olmuştur, bazen de parça parça etmiştir. Sevmek bir garip duygu aslında. Severken keşke acı vermese deriz. Acı verse de sevmekten vaz geçmeyiz. Belki de bu kaybetmek korkusudur. Belki de sahiplenmek duygusudur. İşte bu belkiler, keşkelerle kardeş olmuştur. Belkide bir ihtimal vardır, keşkeler kesindir ama.

'Tek avuçta su durmaz bir el getir elinin yanına CAN suyun olsun.' İşte bu vurucu ve etkileyici cümle aslında her şeyi özetliyor. Bütün mesele bu:KALP, CANSUYUNA YÖNELİR. İnsan kendine yetmez çoğu zaman. Bir ele, can suyuna ihtiyaç duyar. Doğanın kanunudur bu. Yalnızlık Allah'a mahsus değil midir? Öyleyse, gerçek sevgiler her türlü çıkar ilişkisinden uzaktır ve yürek her zaman cansuyuna muhtaçtır.

Değerli kalemini kutlarım. ilhamın bol olsun, saygılar,,