Zarif okunaklı günlüğüm….

Çekiliyor dizlerimin bağı... Ben bugün deniz kıyısında beni arayan bir çocuk gibi. Saklanıyorum hatıralarıma ve ben düşünüyorum köpükten bir ses ile hayatı. Parmaklarım soğuk bir taş üzerinde toprağa dokunmuş kadar oluyorum. Yüzümün çehresinde iki göz ufku avlama endişesinde. Bir vapur geçiyor yararak denizi tıpkı sürgüyü açar gibi. Devriliyor köpükten bir dalga. Son haddini yaşıyor kayalara çarparak. Son sözüyle boylu boyunca uzanarak güneşin kavuran sıcaklığına terk ediliyor. Biraz sonra ondan hiçbir eser kalmayacak. sessizce göğe yükselecek ve hiç ummadık bir anda tekrar yere düşecek. Belki geldiği yer olmayacak düştüğü mekan lakin yükseldikçe temizlenecek yakan tuzdan. acısı hafifleyecek , silkinecek köpükten ve benim kadar yorulmayacak düşerken....


Has bahçemin güzel kokulu çiçeği günlüğüm…

Uzun uzun düşünüyorum beni, yükümle ağır bir yolcu gibiyim. bir kenara çekmişim hüznümü bir vakitlik moladayım. Ağır aksak düşünüyorum. İçimden iç geçirerek sorduğum soruları yarım yamalak cevaplıyorum. Her şey cevaplanabilecek mahiyette olsaydı ne işim vardı burada. Bulamadığım cevaplara giden ipuçlarının hamalcısı gibiyim. Mecalim oldukça taşıdığım her bir izaha giden emare beni biraz daha acıtan, ağlatan dertten uzak tutacak gibi. Düşünmeli miyim beni... soluksuzca peşime düşmeli miyim?.. yok yok dur biraz.....


Günlüğüm…

Elime küçük bir taş alıyorum. oturduğum kayaya belirsizce çizikler atıyor.mahkum gibiyim. tıpkı geçmeyen her bir derdimin tutukluluğuna gün eksiltiyorum.çiziyorum, bir daha çiziyorum...bir daha....sonra kayayı çizdikçe ufalan taşın savrulan kırıntıları gibi kaçışıyor dertlerim sağa sola. Toparlıyorum kendimi ve ben derdin yörüngesinde bir uydu gibi tekrar çekimine kapılıyorum çaresizliğimin.

Artık demir alma vakti geldi… Yüklenip tekrar dertten yükümü yola koyuluyorum… Biliyorum dinmek, dinlenmek için tekrar geleceğim.

Seni sana bırakıp bir vakitlik elveda ile ayrılıyorum günlüğüm….