Sevilene Mektuplar İçin Önsöz


Bir martıyı pencerene kondurabilmek için koşacağım sokaklarda. Kimsenin bilmesine gerek yok, hiçbir jandarmanın takip edip sorgulamasına da gerek yok! Ne sorsalar, neyi araştırsalar; hep sen!

Bundandır birkaç kelam etmek için çok yol aldım, az konuşayım dedim. Susuyorsam korkup, seni anlatamadığımdan değil!

Edebiyat hocası olmadığımı, kimseye laf yetiştirme peşinde olmadığımı sen daha iyi biliyorsun. Belki de bu yüzden en çok seni beni anlıyorsun. Ama korkuyorum yine de; korkmuyorum deyip korkuyorum demem ne kadar saçmaysa; bu korkumda o kadar saçma işte!

Biliyorum, martı pencerene pisleyince kızacaksın, ama inan bana güzelim; martılar bir şiir kadar güzeldir; bir şiir kadar içten seslenir insanlara. Sana bir gül de gönderebilirdim, ya da nergis, orkide! Ama en sıcak, yüreğinin çarpışlarında hissedebileceğin o ufacık kafes içerisinde en büyük aşkı ben bileceksin. Buna eminim…

Şimdi martılarımın peşinden koşturma vakti. Serçeler ağlamasın diye, ceylanlar dağda, ovada vurulmasın diye; uçurtmamın ipini bırakıp sana koşuyorum.

İstemesen de, böyle sevmeyi; ben seni bir feribotun ıslığında, leyleklerin anacıl yanında, karıncaların duasında sevmeye devam ediyorum.

Koltuğumu biraz arkaya yaslamam lazım; uyumazsam daha bir heyecanlı olurum.

Bekleyin beni martılar; bekleyin ağaçlar, toprağın bağrında can çekişen yapraklar…

Ben de bir Kasım güneşinde, sevgilimin solgun yüzünde, yeşil cenneti görmeye ölüyorum.

Bu da benim hazanım.