Sonbahar akşamıydı.Beyaz tenli,üşümüş,aşırı yakışıklı bir adam aynaya bakıyordu.Ağlamaya karşı koyduğu direnişte yenik düşmüş,gözleri çoktan dolmuştu ama hala direniyordu ağlamaya.Birşeyler söylemek için ağzını araladı,ardından vazgeçip tekrar kapattı,doğru soruyu sormak için düşünmek istedi.

O an başka bir şehir olabilecek kadar uzakta bir parkın bankında iki sevgili oturuyordu.Kız başını adamın omzuna yaslamıştı,adam kolunu kızın boynuna dolamıştı.Kırmızı saçlı kız adama ’Seni seviyorum’ dediği an başka bir şehir olabilecek kadar uzakta aynaya bakan adam ağlamaya karşı koyduğu direnişte yenik düşmüş,gözlerini kapatmıştı.Birikmiş gözyaşları yere düşerken kendinden emin bir şekilde fısıldadı.’Tanrım,neden bu kadar yalnızım?’ ona göre sorulabilecek en doğru soruydu bu.’Neden bu kadar yalnızım!’ diye bağırdı.Sanki biraz daha düşünse cevabı bulacakmış gibi hissetti.Kıpkırmızı olmuş gözleri ile aynaya bir süre daha baktı.

Birkaç hafta sonra sonbahar mevsimi,neredeyse hiçbir ağacın dalında yaprak kalmayan aşamaya gelmişti.Parkın birinde beyaz ceketli,beyaz tenli adam yerdeki yapraklardan gözlerini ayırmadan yürüyordu.Yaprakların güzelliğimi hoşuna gitmişti yoksa dışarıdan mı böyle görünmek istiyordu? Neden yapraklara bir sigarayı söndürürmüşcesine nefretle basıyordu?

(0.20.NAKRES)