.kucugum daha cok kucugum ...belkide bu yuzden kendimi sacma sapan savunmam kelimelerimi savruk savruk tuketmem...belki de bu yuzden guvensizligim belkide bu yuzden sessizligim...kacamak cevaplarim.kucugum daha cok kucugum...kaybetmemek icin verdigim tum savaslar hep husranla son buldu.elimdeki herseyi kaybettim.savastim ama sonuca ulasamadim.yasam yanlisti hayat acimasizdi ...yol karanlikti.goremedim onumu...her kacis bir kovalanisa her savas bir husrana donustu hayatimda ...kactim,kovalandim,savastim...ve en onemlisi sevdim.ama ben kendim bile olmayi en iyi derecede beceremedim...elime aldigim herseyi kaybettim.ben kendimi bile kaybettim...beynim hep bir tatildeydi kalbimse beynime hukmetti.ve ben kalbimin esiri oldum...o hos tutuldugu zamanlarda ben mutluydum.ve o hep hos tutuldu.kimse kirmadi incitmedi kalbimm canim kalbimm hep ulasilmazdi hep en yuceydi ama bugunlerde beynimin tatili sona erdi.ve kalbim gercekleri gordu.hayatim bir dehliiz gibi kader denizinin dalgalarina siginak olmus.duvarlarim yarali islak yosunlu yapis yapis...her yeri karanlik her yeri nem.yaslandigimda uzerime yalnizlik bulasiyor.elimi uzattigimda tutunacagim hic bir dalim yok.yalnizim otesi yok...kucugum daha cok kucugum.kader mahkumlari gibi kendi icimdeki hapishanemde tahliyemi bekliyorum.sayili gun tez gecermis.ama benim sayacak gunum bile yok biliyorum...