Haberleşmenin oldukça zor olduğu yılllardı.
Telekomünikasyonun yeni yeni filizlendiğine tanık oluyorduk.Durumu da pek kavrayabilmiş değildim.
İşte böyle bir zamanda bir Anadolu şehrinde telefon kuyruğundan idim.11-12 yaşlarında bir çocuk,önce bana,sonra da önümde bekleyen insanlara çarparak,görevli memura,
"Bir jeton versene" diye seslendi.
Hemen kolundan tutup,çektim.
-Sen okula gitmiyor musun?
-Gidiyorum.
-Peki,öğretmenin sana’ sıra olmak,başkalarının hakkına saygı göstermek konularını öğretmedi mi"diye sordum.
-Öğretti.
-Peki,öğretilen şeyi niçin uygula mıyorsun?
-Ama,ben okuldan çıktım!
Çocuğun cevabı "kara mizah" gibiydi.
Okulda uygulanan ama çıkınca da biten bir davranış!
Halbuki tersi olmalı diye düşünüyorum:Öğrendiklerimizi hayata taşımalı,süreklilik göstermeli.
Ama,zoraki değil,gönüllü yapılmalı bu.