Ben, seni sevdim, sende beni. Şimdi gideceksen, sevmedim deme bari. Çünkü iyi bir yalancı değilsin, sevgilim. Ölmeyi sadece sen değil, ben de hak ediyorum. Gel, beraber Azrail’e, el ele gidelim.

-Belfü, taneciğim, gülüm benim. Gelecek misin bugün?
-Geleyim mi?
-İstersen gelme. Yorgunsan hani. Bir gün boyunca hastanede nöbettesin, dinlenmen lazım.
-Ama seni çok özledim Peyami. Yarım saatte olsa, geleyim ya yanına. Ne olacak sanki canım benim, yine yatarım hem…
-Sen bilirsin fıstığım. Buz gibi oldum ben de esasında sensiz. Isıtsan, hani böyle senle ısınsam diyorum.
-Canım, bu soğuk da bankın üzerinde oturunca kötü oluyor. Geçen de ishal olduk ikimizde, unuttun mu?
-Tamam tamam, arabada otururuz daha iyi. Hem seninle sahilde köfte ekmek yemeğe bayılıyorum, biliyorsun zaten.
-Ya yemek de olmasa olmaz mı canım ya! Uff, neyse geliyorum. Peyami, dur dur kapatma telefonu.
-Ne oldu zümrüdüm?
-Omzunu yasladığın ağaç korkutuyor beni. Ya sen var ya, ya sen Peyami, uff ya! Yine mi hastanenin önüne geldin.
-Özledim seni. Hem gözlerini görmediğim günlerde canım çok sıkılıyor, nefessiz kalıyorum sanki!
-Gelecek misin diye bir de soruyorsun bana, delisin sen, gıcıkkk! Bekle beni, beş dakikaya iniyorum.
-Tamam canım.
-Peyami?
-Efendim canım?
-Seni Seviyorum...




Sensizliğin en acı tarafıydı, üç noktalar biriktirmek avuçlarımda.



-Peyami kendine gel! Peyami, oğlum kendine gel!
-Belfü, zümdürüm, belfüm, hayatım, hayatım benim, Belfü’m…
-Oğlum, Peyami, canım oğlum uyan, rüya görüyorsun.
-Hah, ne, ne oldu; anne…
-Oğlum, su gibi olmuşsun, terlemişsin. Yine mi aynı kabus, yine mi o kız?
-Evet…
-Ah oğlum ah! Dur şu şişeden bir bardak su doldurayım sana. Al bakayım, yudumla yavaş yavaş… Hah, aferin oğlum.
-Anne, olmuyor, yapamıyorum.
-Neyi oğlum?
-Onu, onu unutamıyorum anne. Ne kadar denesem de olmuyor! Belfü hep yanımda, her günüm, her anım onumla. Uyusam da birazcık olsun rahatlarım diyorum, ama olmuyor anne, unutamıyorum.
-Oğlum, yapma böyle canım. O gitti, artık yok; biliyorsun. Artık kendine bir hayat kurman şart!
-Anne, anlamıyorsun beni, hem de hiç anlamıyorsun anne beni, hiç…
-Neydi onu bu kadar özel kılan?
-Anne, Belfü’nün varlığı özeldi. Sen nasıl annemsen, hep özelsen; o da benim için öylesine özeldi, aşkımdı. Ama kime anlatıyorum ki! Sen aşka dahi inanmayan bir insansın!
-Oğlum, yapma böyle, söyleme. Hiç olmadı psikolojik destek alsan, nasıl olur?
-Anne… kabuslarımdan uyanıyorum ve çoğu zaman kapkaranlık oda içerisinde hayalini görür gibi oluyorum. Sen, sen bana inanmıyorsun ki hem hiç! Sevdiğime o kızı, unutamayacak kadar sevdiğime…
-Yatacak mısın oğlum, atlet vereyim de rahatla az, olur mu?
-Yok yatmıyorum, uykum kaçtı yine. Sen yat, ben bir çay koyarım; sabah namazına kaldırırım seni artık!
-Oğlum uykunu almıyorsun aylardır…
-Anne, hadi, atleti veriyorsan ver, sonra uyu ne olur! Rahatla, iyiyim ben.
-Hiç iyi değilsin, ama neyse…



Tüm beyaz sayfalar, gözlerinin akı kadar masum. Ama ben kirletiyorum yaşlarımla onları.



-Abi, işler de kesat bu günlerde. Ne bok yiyeceğiz ya?
-Siktir et, umurumda mı değil hiçbiri!
-Abi, hala geçmedi mi acın?
-Taylan, ibnelik yapacak başka bir vakit bul. Oğlum şerefsiz misin sen? Her seferinde sormak zorunda mısın göthoşaf! Bıktım, sormayın artık. Lanetli misiniz oğlum ya!
-Tamam be abi, sorduğum pişman ettin inan. Ben seni düşünüyorum, ama Varol haklı demek ki, değmezmiş…
-Varol piçinin götü kalktı yine değil mi?
-Abi, adam zengin kızı bulunca; villalar, son model arabalar, takılar, elbiseler derken, buralarda uğramaz oldu artık zaten!
-Allahın beyinsizi… Mal oğlu mal! Adam gibi dolaşıyor zamanın en iyi pezevenkçisi şimdi. Ne dünya bu be, ne bu be! Allahım, neden, neden ya?
-Abi, abi…
-Lanet olsun…
-Abi ağlama lütfen, üzme kendini, ne olursun…
-…
-Abi, Peyami abi, al şu kolonyadan az nefes al…abi gözünün yağını yiğim ağlama, hırpalama kendini.
-Taylan, koçum benim… çok özledim onu, olmuyor, olmuyor Taylan…
-Abi…



Sen bir yıldızsın. Güneş, ay, dünya aramıza girse de, orada olduğunu biliyorum hala.



-Bu Peyami bu ay da mı taksitleri ödemedi?
-Yok Erol Bey… Ödeyemiyorlar, kredilerini ödeyecek kadar değil; hatta yemek için bile zor para kazanıyorlar.
-Neyi var bu çocuğun, sen biliyor musun Hayri? Altı ay oldu, hala ödemedi kirayı, krediyi.
-Erol Bey, bir sevdiği vardı hani bunun. Biliyor muydunuz?
-Evet evet, bilmem mi o kızı. Çok güzel, yeşil gözleri vardı. Allah sahibine bağışlasın.
-Ne sahibi Erol Bey, sizin hiç haberiniz olmadı mı?
-Neden, anlamadım?
-Kız, yani Peyami’nin sevgilisi olan kız var ya…
-Eee…
-Erol Bey, o kız yedi ay önce öldü.
-Ne, nasıl, ya nasıl ya? Benim nasıl haberim olmadı; ulan biz ne başıyız burada?
-Erol Bey, siz daha yeni geldiniz Türkiye’ye. Yurtdışında siz…
-Ben keyif çatarken diyecektin… Haklısın Hayri… Ayıp ettik çocuğa desene. Peki, neden ölmüş biliyor musun?
- Erol Bey, siz Allah tanımaz adamsınız, ama bir şey var ki siz de inanırsınız galiba ona.
-Neye?
-Erol Bey, süresi bu kadarmış diyeceğim, ama ne bileyim; anladınız mı?
-Anladım Hayri, anladım. Allah bilmesek de, ölümü iyi bilirim. Anamı ve babamı kaybettiğim o İkindi vaktini iyi hatırlarım, iyi bilirim ölümün nasıl bir şey olduğunu. Peki o zaman…
-Nasıl Erol Bey?
-O zaman Peyami birkaç kafasını dağıtsın, açılsın iyicene. Kiralarını almak için gitmeyin. Kredi ödemelerini de dondurun hemen. Rahat olsun çocuk, tamam mı Hayri?
-Tamam Erol Bey, siz diyorsanız böyle, güzeldir tabi. Çok iyisiniz…
-Hayri, iyi değilim ben; sen bu dediklerimi yap da, olmazsa bir gün başsağlığına gidelim.
-Olur Erol Bey… Güzel olur hem de!
-Ah ulan kancık dünya! Gencecik kızı da aldın ya yokluğuna, lanet olsun senin gibi yuvarlağa.



Alıştım desem de sensizliğe, aslında sensiz her günüm cehennemde bir dem.



-Sen, sen… Hayır hayır, bu gerçek değil!
-Ben geldim canım; zümrüdün, yeşil gözlü meleğin.
-Ama, ama sen gerçeksin; dokunabiliyorum sana.
-Evet Peyami, inanmıyor musun bana sen? Üzüyorsun ama beni…
-Belfü, nasıl oldu bu, nasıl oluyor, anlamadım. Sen ölmedin mi?
-Öldüm canım, öldüm… Ama senin için geldim, seni görmek için.
-Rüya olmalı bu!
-Hayır canım, rüya değil, gerçek bu!
-Ama nasıl olur bu, olamaz canım, olamaz. Sen bir hayalsin sadece.
-Dokun bana istersen, anlarsın o zaman.
-Hayır hayır, olamaz. Şu anda rüya görüyorum, biliyorum.
-Gerçek ne ki hayatım, boşuna düşünüp kendini yorma. Birazdan gidecek sevgiline böyle mi davranıyorsun? Özlemedin mi beni hiç?
-Özlemek mi? Şaka mı bu? Her saniyem seninle, seninle beraberim. Sensiz bir anım dahi yok. Kokuna, saçlarını çenemde hissedişlere, sımsıkı sarıldığımız o soğuk kış günlerinde ki banklarda oturuşumuza ve hatta son kavgamıza kadar, her şeyi, sana dair her şeyi özlüyorum…
-Ağlama Peyami, ne olur ağlama… Senin mutlu olmanı istiyorum sadece.
-Belfü’m, zümrüt gözlüm; seni çok seviyorum.
-Ben de Peyami’m, ben de seni çok seviyorum.



Sevmek kimi zaman da mutlu eder, bir gün kavuşacağını bildiğin için Ahiret’de.



-Neden o çocuğa güldün Belfü? Sana karşı bir şeyler hissediyor, biliyorum.
-Peyami, yapma ne olursun böyle! Üzüyorsun, kırıyorsun beni. Bana nasıl güvenmezsin sen?
-Ama, ama çocukla nasılda samimi sohbet ediyordunuz. Az kalsın saçlarını çözüp, elleriyle okşayacaktı.
-Peyami, abartıyorsun canım. Senin düşündüğün gibi ortada hiçbir şey yok!
-Gözüme mi inanacağım …
-Bana inanmıyor musun sen?
-Hayır, ama…
-Ama ne Peyami?
-Hiç…
-O çocuk stajyer doktor burada, alışmak istiyor hastaneye. Bana abla diye hitap ediyor. Nasıl böyle düşünebilirsin, anlamıyorum seni.
-Neydi adı?
-Uzay…
-Tamam…
-Çocuğa bir şey yapma, bir şey söyleme Peyami, ne olursun sakin ol!
-Sen, sen de bir daha onunla böyle sohbet etme, dikkat canım, ne olur, yapma, üzme beni…
-Seni kırmam Peyami. Söz veriyorum, çocuğa da derim senin dediklerini aynen.
-İyi olur!



Her kavga, daha bir alevlendiriyordu aşkımızı; ikimizin.




-Fersude Hanım, nasılsınız iyi misiniz?
-Cavidan Hanım, ay pardon tanıyamadım sesinizi ilk başta. Evet canım, iyi olmaya gayret gösteriyoruz. Yaşlanıyoruz yavaş yavaş…
-Aman, neyse canım. Sizin oğlan nasıl, iyi oldu mu?
-Aynen efendim, hiçbir şey değişmedi. Hala aynı. Çok üzgün. O kız öldükten sonra, her gün uykusunda kâbuslarla uyanıyor.
-Fersude hanım, bir kısmet var size esasında. Güzel, hanım mı hanım bir kız. Üniversite eğitimini de görmüş, fiziği düzgün, eli ayağı tutuyor. Sen gelip görsen, belki Peyami’de düşünür.
-Ah Cavidan Hanım! Keşke kabul ettirebilsem! Ama gelip göreyim kızı, belki bizimkinin fikrini değiştirebiliriz.
-Peki canım. Fersude hanım, ben size haber ederim yarına. Olur mu, size uygun mu?
-Çok teşekkürler canım. İnşallah uygun olurum. Yarın görüşmek üzere.
-Teşekkürler, hayırlı günler canım.
-Hayırlı günler.
-Eh..




Hala muhtacım, hala aşığım; sensin benim en büyük ilacım. Neredesin?




Nerede kaldı bu? Of ya, of Belfü ya! 15 dakika oldu, hala inmedin aşağıya. Sevgilim neredesin ya? En iyisi çıkayım, yanına gideyim.

-Belfü’yü arıyordum ama…
-Siz kimsiniz, yakını mı?
-Ah kafam, tanıyamadım Aysun, pardon. Benim; Peyami!
-Peyami…
-Ne oldu Aysun?
-Belfü içeride…
-Nasıl, anlamadım…
-Bel…
-Ağlama Aysun! Belfü, Belfü’ye bir şey mi oldu, ne oldu?
-10 dakika önce yığılıp kaldı. Bir anda her şey oldu. Kalp krizi geçiriyordu, kurtaramadık.
-Ne???



-ve son cümlen kadar güzeldi her şey sevgilim-

s e n i s e v i y o r u m