Birbirimizden kopalı uzunca zaman olmuştu, aradan geçen bunca zamanda onu bir kez dahi olsun görmeyecektim, söz vermiştim.
Ona; Yeni hayatında içinde benim olmadığım mutluluklar dilemiştim..
lakin bu zaman ona bir günü unutturmamıştı belli ki,
Doğum günüm ...
Bir gece vakti gelen bir mesaja o denli sevinebileceğim aklımın ucundan bile geçmezdi...
aradan geçen zamanda unutmayı bir kenara koy, onu ne denli özlediğimi yüzüme bir tokat gibi indirmişti adeta yazısı ...
Derken dilimden harf harf süzüldü birkaç kelam düştü adının orta yerine ...
( Durup dururken Gülüşlerin yansıdı beynimin sen görmemiş yanlarına ...
Ardından o heybetli gürlemesiyle bir bardak çay ikram etti Gökyüzü adeta tüm Dünyaya )
Bende seni özledim dedim sessizce ... Her harfi bir ok gibi saplandı içinde sen olan her hatırama ...

- Biliyorum bana kırgınsın ama bugünün hatrına ses çıkarmayacağını umuyorum demişti yazısında ve iyiki doğmuşsun diyerek bitirmişti ömrümün en zorlu yazısını...

+ Unutmamışsın diyebilmiştim sadece...

- Unutmak için hatırlamak gerekiyor, hatırdan çıkmayacak kadar özel,
unutulmayacak kadar değerlisin benim için diyordu ...
O an, İçimden bir roman yazacak kadar kelime döküleceğini ummazdım, unutmuştum hani nede olsa, kandırmıştım kendimi yine ...
Bundan sonraki hayatında çok mutlu olması için temennilerde bulunabilmiştim sadece.
İçimdeki romanın baş kahramanı olduğunu bilmiyordu oysa ...



Gökhan Yalçın