On Eylül Cumartesi

Hani denir ya Eylül hüzün ayıdır diye; oysa benim için mutluluktu. Sabah erken kalktım ve heyecanla zamanın geçmesini bekliyordum. Gözüm sürekli saatte idi “Neşe şimdi uçağa bindi” diyor; hem de işleniyordum.
Zaman akıp giderken telefonu çaldırdım.” Nerelerdesiniz?”
“Yola çıktık geliyoruz” deyince bir ayrı heyecan oldu bende.
Emine 45, Nilgün Kurt, Neşe yi hava alanından alıp geliyorlardı.
Ve geldiklerinde ilk karşılaşmamız… Sanki kırk yıllık dostluğumuz iyice perçinleşti
Mutluluğum sevincim anlatılmaz. Sanki cennette bir gün yaşadım.
Şiirlerle andık dostlarımızı; öyle tatlı ,öyle güzel insanlardı ki… Nilkurt un yakın arkadaşı Serpil Hanım da uydu bize.İyi ki varlar.Rabbim bu dostluğumuzu bozmasın diyorum.
Güzel geçen saatlerden sonra “Gideceğiz” dediklerinde çok üzüldüm. Oysa kalmalarını çok isterdim sohbete doyum olmuyordu olamazdı da…
Ne yazık ki… zaman ilerlemiş saate dur diyememiştik. Yine sevgiyle kucaklaşıp tekrar görüşmek dilekleri ile ayrıldık.
Veda demiyorum; çünkü vedaları sevmiyorum.
Rabbim yine kovuştursun diye dualar ederek uğurladım
Evet rabbim tekrar kavuştursun.Aminnnnnn.