1
Yorum
0
Beğeni
0,0
Puan
875
Okunma
Ufacık bir çocuktum daha...
Anne anne diye ağlıyordum canım yanıyordu ama hiç bir yerim acımıyordu kalbim ağrıyordu sadece ama ufacık bir kıvılcımmış daha..büyüdükçe farkına varıyordum o kıvılcım yangına dönüşmeye başlıyordu git gide büyüyorduzamanla diner sanıyordum ama dahada acı vermeye başlıyordu çaresi yoktu bunun bütün bedenimi kaplamış çaresi olmayan verem gibiydi adete...
ßirşey’den bassediyordu abilerim, ablalarım adı aşk mı neymiş.İnsanı eritip bitirir acıdan nefretten ve sevgiden ve bunlar gibi şeyden ibaretmiş...ßenimkiside bu olsa gerek aşık oldum hıh aşık oldum ewet sanırım buldum bu aşk denen illet insanın gözünü kör ediyor yoldan çıkarıyormuş...Sanırım şimdi anladım aşk inssanın hayatına anlam katıyormuş.
Cevap Yaz