Yürümek ardına bakmadan sonsuza dek yürümek.Sessizliğin sonsuzluğuna yürümek.Gecenin mehtabının altında kendi sesinin karanlığında yürümek.Üstüne üstüne gelen rüzgarı bir kenara itip sanki yolun sonsuzluğunda biriyle buluşacakmışsın gibi yürümek.
Sevginin cezalandırdığı kalple yolunun kesişeceği noktayı bilmeden ve kiminle kesişeceğini bilmeden yürümek.Sessiz yürümek bir sahilin kenarında.Daha yeni martılara attığın simidin ardından,yürümek,suskun yürümek.Ne kadar içini acıtsa da insan hayata bir kez gelir ve tek başınadır,hayatın, o pençesi iri hayatın,tam ortasındadır.Yalnızdır.Silinmiş bazı imgeler aklından,artık yüreğin hatırlamak istemiyor sende çağrıştırdığı isimleri.Yoluna çıkan kelimeler bile sana karşı.Duyguna e birazda matemine ortak oluyor kelimeler.
Üzülür insan bazı zamanlar yaptıklarına,içi burulur ben niye yalnızım der.Kimimiz yaptığımız hatalardan,kimimiz o kopasıca çenesi yüzünden,kimimizin de kaderi budur işte,yalnızlık tutmuştur elinden.Yakalamıştır yakasından çoğunluğun evvelinden.
Bir sahil kenarında yürürken,kasım ayının son haftalarında,aklında kimlerin olduğunu bilmeden yüreğinin ısındığı kişi olmalıdır yanında.Bir sahil kenarında insan yalnız yürümemeli,olmalı leylası kolunda.Sönmeli yüreğinin ateşi sonunda
Ölümün bizleri kolsuz kanatsız bıraktığı şu dünyada
Sevdiklerinizi kaybetmemeniz dileğiyle...