Geçmişimi özlüyorum. Geçmiş, aşktan ibaret değil yanlış anlamayın. Keşke tek derdim aşk olsa. Sahip olduğumda kıymetini bilemediğim evimi özlüyorum mesela. Her Pazar büyük bir zevkle yıkadığım terasımı… Her hafta ailecek toplanıp balkonda ızgara yapmayı özlüyorum. Dışarı çıktığımda türlü türlü insanlar görmeyi özledim. Asansörden korktuğum için o 8 katı çıkmayı özledim. Geceleri camı açıp karsımda olan mezarlığı özledim.Öyle şaşkın bakmayın bana o mezarlık huzur veriyordu. Bambaşka bir yer. Hele bir de kar yağdığı zaman çözülmesi imkansız güzelliklerle dolu olan o mezarlığı özledim.
En çok da bir ağız dolusu gülmeyi özledim. Çocukluğumu, en saf olduğum zamanları. Kötülük nedir bilmeyen beni özledim. Kısacacısı sahip olup da kıymetini bilemediğim her ne varsa özledim işte.
Silmek istiyorum bazen şu geçmiş denilen bana acı veren illet zamanı. Olmuyor işte silinmiyor. Unutsam da izleri kalıyor. Bir hançer gibi saplanmış yüreğime. O hançeri çıkartsam bir türlü çıkartmasam. Çıkartsam onu yüreğimden kan kaybından öleceğim belki. Çıkarmasam acı içinde kıvranacağım. Yani her halükarda sonum olacak.
Bak gök yüzü ağlıyor benim için , ağaçlar boyunlarını bükmüş bana , kuşlarım artık ötmüyor, ayaklarım çabalamak için adım atmıyor. Gözlerim artık geleceğimi görmek istemiyor. Ellerim yalnız olmayı seçtiler. Kalbim de bana küsmüş. Konuşmuyor atık benimle. Zaman zaten arkasını dönmüş bana. O yüzden uzatmaya gerek yok.
Hayat, benden sana son kez bir gülücük yolluyorum. İnadına, sana rağmen gülerek gidiyorum
Elveda…