Gidişler hep canını acıtır insanın...
Bir yara gibidir..
Zamanla acısı hafifler..
Eskisi kadar acıtmaz...
Acısı dindiğinde yeri bile unutulur belki..
Ama izi kalır...
Sen ne kadar uğraşsanda sana kendini hatırlatması için bir iz...
Her gidiş bir sondur aslında ve her son yeni bir başlangıç...
MutLu mutsuz... Iyi kötü... Bir başlangıç...
Devamını getirmek kişinin elindedir..
Dönüp bakıldığında ardına..
Kaç "gidiş" kaç "yeni başlangıç" bırakılmış geride...
Her defasında yeniden ayaklanabilmekte marifet belkide..
Yeniden aynı umutla aynı azimle aynı direnç ve cesaretle ilerlemekte...
Çünkü her yeni başlangıç beraberinde korku getirir..
Hangimiz korkmuyoruz aynı acıları yaşamaktan ?...
Hangimiz korkmuyoruz aynı yerden yaralanmaktan..?
Aynı yerden yara almak yorar insanı...
Birdaha dayanamıyacağına öyle inanır ki insan...
Ama insanın kendisinin bile bilmediği bir güç var içinde...
Asla dayanamam dediklerini yaşarken farkına varmaz...
Yıllar sonra dönüp baktığında kendine şaşar...
Nasıl göğüslenmiş bunca acı ?...