Yitik bir düştü bizimkisi. Hayatın kötü rüzgarlarına kapılsakda arada sırada durgunlaşmayı ve ayakta kalabilmeyi öğrendik. Hayallerimiz tazeyken hissettiğimiz gurbet ve özlemi hayallerimize tutunarak azalttık. Ve bundan dolayı mutluyuz. Zaman zaman kimi insanların kadere inanmadığını duyarız. Ama eğer kaderi tanısalar böyle konuşmazlardı. Şu bi gerçek ki kaderi bir otobüs dolusu insanla değil sadece ve sadece kendimiz yolculuk edersek bulabiliriz. Hayat yolculuğu... Tek başımıza olduğumuz ama hayatla birlikte ortak paydamız olan kaderi yaşarken inandığımız ve bundan sonra inanacaklarımızın şekillenmesi. İnanılması zor ama gerçek hikayeler. Bir zamanlar masal zannettiğimiz ama şu an başucumuzda duran hayat hikayeleri ve o hikayeleri okuduğumuz suretler. Bir gün o yüzler gibi olacağımız günlerin tedirginliğini bırakıp da o günler için bir şeyler atsak sepete hiç fena olmaz hani. Ne acılar ne sevinçler ne hayaller ve mutsuzluklar... Yaşanacak o kadar çok duygu var ki. Bir saymaya başlasak yüzyıl bile geçse bitmez herhalde. Duygular bitse bile tekrar takrar yaşama zevkini kim kaybedebilir ki. Hayata pembe gözlüklerle değil sadece ışıkla bakabilmek. Saatleri bir köşeye fırlatıp sadece olaylarla varolabilmek. Belki de bizim en büyük hazinelerimiz olur.