Acaip bir varlıktı insan.
Yaz gelse sıcaktan şikayetçi,kışın soğuğundan müzdarip. Açlıkla tokluk arasındaki çizgiyi yakalayamamış,
sevgi arsızı çoğu zaman.
Peki insan olmanın en büyük lütfu şuuru sadece seçimlerimizde mi kullanmalıydık?
Nice insanlar vardır, başkalarının doğrularıyla yaşayıp hayatına yön veren.
Bu varlık neden düşünmez bir kere, neydi dünyadaki amacı?...
O müthiş ve akılalmaz özellikteki beyin , neden verilmişti kendisine?
İşlerinde, eş seçiminde, yemek tercihinde yada üzerine giydiğinin rengini tartıp biçmek için kullanmak yeterli miydi?
Madem ki insanım ben diye dolaşıyoruz ortada, neden düşünmüyoruz en yakınımızdaki vücudumuzu...Bir sineği, yolda hoyratça çiğnediğimiz çimeni, kuşu, böceği?
Meyvelere farklı farklı tadlar sunan, renkler şekillerle göz doyurana nasıl teşekkür edilmeli?
Fırça ve boyayla çizilemeyecek ölçütte olanlara ne demeli? Her gün öylesine gözümüze değen gündoğumu, günbatımı, bulutların şekilden şekile girip uçuşmaları,
güvercinin fosforlu tüylerini resmedememek hiç düşündürüyor mu o kudretin mükemmel yaratma sanatını...
"Ol" dedi,bir balçıktan oluverdik hemen... Hakkıyla hiç düşünmedik...idrak edemedik insan olmayı....
"Öl" dediğinde Hakk, ölebilecek miyiz hemen? pişmanlık bürümeden?___?

GÜLŞEN MAVİ