Edirne Erkek Öğretmen Okulu’nda okurken,Coğrafya dersini çok sevmekteydim.Metin Karaoğlanoğlu’nun dersinde "İtalya" konusuna güzelce hazırlanmış,ertesi gün sınıfta da severek anlatmıştım.
Öğretmenimiz de,"Sabri,seni kutlarım,sana on vereceğim" dediğinde,ben de,"Öğretmenim benim not isteğim yok,bunu seviyorum ve severek hazırlandım" dediğimi hiç unutamam.
Çok genç yaşta olmamıza rağmen,not için değil,hayat için hazırlanmak ve öğrenmek.Bu ilke bütün yaşamım boyunca önemli bir yere sahip oldu.
Öğreniyorum ve öğrendiklerimi başkalarıyla paylaşıyorum.Ünlü düşünür Sokrat da,"Başkalarına verilecek en güzel hediye,yaşamdan edindiğin deneyimleri onlara aktarmaktır." dememiş miydi?Zaten yeni eğitim anlayışı içersine "Hayat Boyu Eğitim" ilkesi önemli bir yere sahip değil mi?
Kendi kendinize "bu kadar iç içe olmak" sorumsuzluğa davetiye çıkarmaz mı acaba dediğinizi duyar gibi oluyorum.Bizim gençliğimizde ünlü yazar Benjamin Spock’un görüşü egemendi ve yazar 1946 yılında yazdığı" Bebek Bakımı ve Çocuk Eğitimi" adlı kitabında,çocuklarla arkadaş olunmasını savunuyordu.
Ve bu görüş,yarım yüzyıl egemen oldu.Ancak son araştırmalar bunu doğrulamadı:Arkadaşça davranılmalı ama arkadaş değil;anne,baba ve öğretmen rolünün "iyi" oynanılması anlam kazandı.
Ki çocuklar,yeni anne,baba ve öğretmenler yaratmasınlar denildi.
Yani,Amerikalı "Yankee"şair Robert Frost’un dediği gibi,"sınırları" iyi çizmek gerekir:
"İyi çitler,iyi komşular yapar."