daha 10 yaşımdaydım yıl 2008 kardeşim ve ablam vardı kardeşim beneden 2 yaş küçüktü
ablam ise zaten 20 yaşındaydı ve istanbulda ameliyata giriyodu yani ameliyat hemşiresiydi
benim annem beni sevmedi çünkü ben ona göre aptaldım ama derslerimi en iyi şekilde bitirirdim karnemi taktir teşekürle geçerdim. ama yinede o bana özürlüymüşüm gibi davranırdı.ama babam asla öyle değildir. benim babam dünyanın en iyi babasıdır
o her istediğimi yapar ve beni severdi. annem çocukları sever ama evlatlarını sevmez
bir kadındı sadece biz hastalandığımızda değerimiz annemizin gözü önünde artardı
annem genelikle babamın getirdiği eşyaları hep atar veya başka insanlara verirdi özelikle bizim giysilerimizi biz kömür alırdık aldımız kömürü bile o habibe denen kadına verirdi
ama bir gün babam ablama 100 tl ye bir ayakkabı aldı.ama annem yine onu başkasına verdi
aradan 1 sene geçti yemekteydik annem bana okul için kaliteli bir çizme almıştı.
babam o çizmeyi görünce ablama aldığı ayakkabıları hatırladı ve kavga başladı.
masanın üstünde hiç bir şey kalmamıştı.herşey kırık döküktü sonunda babam evden kaçtı ve
kendi dükkanında kalmaya başladı bu 7,8,9 ay babam dükkanında kaldı ara sıra eve gelip yemek yemeğe gider ve para vermeye gelirdi bir gün annem babamın yanına gitti onu eve çağırdı babam gelmedi.sonra annem ablama söledi ben istambul da seninle kalıcağım diye
ablam itiraz etmedi. tmm dedi ve annem istanbulda ev tuttu sonra istanbula taşındık
3 yıldır istanbuldayız annem bana dokunmadığım birşey için bile allah senin belanı versin
gibi birçok beddua ediyor. ama baabamla konuştuk 8. sınıfta artık babamlayım babam hayta en sevdiğim dostum arkadaşım yoldaşım beni canından bile çok sevdiği evladıyım
ve kardeşlerim
umarım bu hatıram sizi üzmemiştir.