Meydan… İçeriğine pek çok anlam yerleştirilebilecek soyut bir kelime olarak sıklıkla karşımıza çıkabilen bir kavram da aynı zamanda. Özele de indirgenebilir ama başlıkta her iki anlamda da kullanılmaktadır. Soyut ve somut olarak. O halde ben de aynı kulvarda yürümek istiyorum, soyut ve somut anlamda söylemek istiyorum düşündüklerimi.
Yaşar Kaplan… Bu meydanda mıydı gerçekten de yoksa her türlü ortamda kaçak güreşen bir sahtekar mıydı, onu yakından tanıyanlar anlarlar söylemek istediklerimi ama tersi de mümkün. İnsanlardaki garip bir alışkanlık görülmesi gereken kötülüklerin de üzerini örtmek istiyor bazen, tam da aksi olması gerekirken. Aksi olması gerekir diyorum, çünkü insanları böyle kötü niyetli sahtekarların şerrinden korumak gerektiğini düşünüyorum.
Yaşar Kaplan başkalarını sömürmeyi ilke edinmiş bir insandır. Bunu da en kolay ailesinde yapabildiği için onları sömürmektedir ilk önce. Hem maddi ve hem de manevi olarak. Maddi olarak diyorum, çünkü kendisi gelir sağlayacak bir işte dirsek çürütecek biri değildir. Dolayısıyla başkalarından kolaylıkla sağlama yoluna gitmiştir geçimini sağlayabilmek için ve bunu da kolaylıkla yapabileceği yakınındakilerdir; ailesi. Manevi olarak yaptıklarını anlatmak için kısa bir yazı yetmez, destan yazılmalıdır. Çünkü erkekliğini dış dünyaya ispatlamanın yolunu şiddette bulmuş bir insandır ve bunu da kolaylıkla ailesinde gerçekleştirebilmektedir. Yaşar Kaplan ilişkilerinde sürekli şiddeti kullanan bir insandır. Psikolojisini inceleyecek olursak bunun aslında zayıflıktan kaynaklandığını kolaylıkla anlayabiliriz, yani yetersizlikten.
Onunla ilgili yazılan kimi övgü yazıları belki onurlandırmak içindir ama o sadece bir kişidir. Böyle bir yazı yine aynı şahıs tarafından mağdur edilmiş, sürekli köteklere, tekmelere maruz bırakılmış yakınlarına büyük bir haksızlıktır. İnsanlar, kısa da olsa, bir yola çıkarken iki düşünüp bir adım atmalıdır, aksi taktirde hakka girme ihtimali vardır ve inananlar bilir ki bu cehenneme giden en kestirme yoldur.