Bu kez kucağımda çirkin bebekler taşıyorum

Eyyy sen!!
Bizi farklı şehirlerde tutan güç aramıza o kadar kuvvetli bir bağ atmış ki,dayanamam.
Ağlasan avutamam fakat kilometrelerce öteden severim seni bilirsin.
Beni aslında ağzına nakarat olarak tutturmuştun sen bundan bir on sene evvel,bir şarkı değiyordu kulağına ve giriveriyordu sinsice aklına,dolanıyordu ağzına...
Her ritimde az daha ben giriyordu kanına.

Seni bisikletimin ön tekerleğiyle kovaladım ben çocuk!
Ağaç kovuklarına girip arkadaşca sokulurduk birbirimize sonra o şimşeklerin üstünden konuşurduk bir süre,içimize akardı ürkek gözyaşlarımız.
Sen fazla cesurdun ya da ben öyle sanardım dediğine göre hiç korkmazdın.
Yüzünün beyazlaşmasından bilirdim ruh halinde bir değişim olduğunu fakat bunu sana çaktırmazdım.

Yol kenarına atılmış poşetleri kollardı gözlerimiz içini havayla doldurur gizlenirdik annelerimizin arkasına ne yalan söyleyeyim eğlenmenin farklı bir boyutuydu o korkuyu barındıran kahkahalar...
Sanarsın büyük başarı,sanarsın derece yaptık...

Biz büyüdük arkadaşım, senin gözlerinin mavisi eskidi benimse saçlarımın kahvesi,ömür dediğini anladım;anlamaz olaydım!
Şimdi geride kalanların değerini bildiğimden önümün peşi sıra gidemiyorum.
En fazla seni görmeden bir 40 sene daha yaşarım diyorum bunu yaparken artık ufak prmaklarımı değil işlemleri kullanıyorum.
Bizim oyuncul tespitlerimiz,ölümcül gerçeklere çakııldı bak...
Aslında gidende kalanda bir,yaşarken kaybediyoruz oluyoruz yerle bir,ne güzel de biliyoruz gideceğimiz yeri.
Ne de güzel benimsiyoruz farketmeden ölmeyi...