Bu şehire sırtımı dönüp yollara düştüğüm gün, arkamda bir çift yaşlı göz bırakmayı nede çok isterdim. Tüm yaşanmışlıkları, acılarımı, suya düşüp boğulan hayallerimi bir çift göze yük edip kaçıp gitmek. Sonra o gözler bu şehre aitmiş gibi düşünüp içimden ben de seni ağlattım demeyi...tekrar geri gelmeye sebep gösterir acılarıma kaldığım yerden devam ederdim belki. Belki de gidemezdim, her şeyi tek kalemde silmek fikri beyin kivrimlarimin çift gidiş çift geliş sıfır otobanında yarışa kalkardı. Anahtarına. Kazanırdın, fakat kazanmak bencil duygularına alet etmekle aynı şey olurdu. Şimdi, ben gidiyorum. Ağlayan bir çift gözde yok üstelik. Bu saçma fikrede neden kapıldım bilmiyorum. İlk defa kaçar gibi koşarak uzaklaşıyorum senden. Başardım galiba, galiba gidiyorum. İçimde burukluk hissi uyandiracak bir şey de yok üstelik. İyi de, kime yük etmeliyim bana olan miraslarını. Ağırlık edecek şimdi giderken. Yarı yolda yavaşlamama sebep olacak belki ama gidiyorum işte ötesi yok. Sadece gidiyorum...

// Talat Altun