Bir hatta sonu...


Evdeyim. Yanımda çocuklar,televizyon başındayız.Ekranda animasyon filim ’Çirkin ördek

yavrusu’, zira, çocukları uslu uslu oturtmanın başka yolu varmı? İyide, çocuklardan, ne

alıyo ne veriyo pek farkedemiyoruz.

Filmin konusu bir tarafa,karakterler, tiplemeler, belli başlı bildiğimiz

örnekler.Bizden, kültürümüzden olmayan, ötekileştirme,çirkin addetme,başkasını ezerek

var olma....Bizden olupta, yerlisinde dahi bulamadığımız, çocuklarımıza mutlaka

kazandırmamız gereken hasletleri,edep gibi, tevazu gibi, mahremiyet gibi duyguları

kazandırabilmenin zorluklarını düşünürken,onun sesiyle irkildim....biik...biikbiik....

sekiz yaşındaki kızım,elideki bir ördek yavrusuyla kapıdan içeri girdi. Allahım.. nekadar

sevimli....Rahmetiyle gagasından kuyruğuna kadar bürüdüğü, bir şevkat

cazibesi,Rahmanın avuçlarımıza bıraktığı bir bahşişti sanki Ama,kızım onunla gerektiği gibi,

ilgilenecekmiydi? önceleri biraz tereddüdüm oldu,ama baktımki , gayet ilgili hevesle ,

yemini veriyor,suyunu değiştiriyor,karton yuvasının altını değiştiriyor,hatta ışarıya

çıkarıp gezdiriyordu.

Üçuncügün , itiraf geldi.

_’üf baba ne zormuş buna bakmak!’.. Am buna rağmen sorumluluğundan vaz

geçmedi,hatta onunla konuşmaya bile başladı.

_’Sen ne tatlı , ne şirin şeysin öyle’..

Düşük bir ton,
_’bik...bikbik’

_’Ama çokta yaramazsın biliyonmu’?


Ton yükselir.
_bikbiyk...bikbiyk..

’_Sen şimdi burda dur benim işim var tamammı.’

Tedirgin
_ biiiyk.....biiiiykk ... biiiiiiyyyk...

Yanlız kalmaya hiç razı değil,isterki ynınızda kıvrılsın uyusun.

Çocuklarımıza , böyle sorumluluklar vererek, kişiliklerinin müsbet yönde gelişmesine

katkıda bulunabilirmiyıiz acaba.....?


_