Selam...

Bir kuru selam döküle yazdı dilimden. Sözüm her ne kadar kifayetsiz kalsa da sana beslediklerimi anlatmaya, elin ağzından dökülenler yanında, serin bir üfleme ile sıvazlanır sineme.

Şöyle bakıyorum da, ne kadar çok şey var acziyetimi gözler önüne seren. Masumiyet zırhını bürünmüş deccal kılıklı duygular, sarsık düşler ve yarım kalmış hayalleri tamamlamak adına kurulan yeni, yamalıklı hayaller.
Bir küçük kuş sesine hayran olmuş, kabahati seni sevmekte bulan yüreğim. Kara çalı arasında yılan besleyen eller, yol kenarından zeytin dalı koparıp iki ak güvercinle dikilince önüme, adam sanıp el sıkışan ellerim, sitem ediyor senden başka bir ele dokundum diye.

İkilemler arasında, defaatle bölünmüş, hırsızlardan arta kalan safi duygular. Şöyle salına salına yürüyorum ya, bakma sen o vakur halime, kuvvetli bir rüzgarda savrulur giderim, öğlen sıcağına denk gelsem erir gider ekmek dediğin ellerim. Zemherinin ayazında sönüverir saman alevini aratmayan cesedim. Poşet içindeki etten farksız inan kemiksiz kalsa bedenim. Ölmeden değer ederse eder durmadan evvel yetiştirilirse kalbim.

Susmak, kimi zaman en güzel cevap, ya kimi zaman ?

İçi içini yediği zamanlar, susmak zorunda kaldığı an değilmidir bu nefes alan varlığın ?

Yalan yere karı gibi gülümsemeler bir deli kanlı yüreğin eleğinde geçerken takılıp tökezlemez mi ?

İmgelere bürünmüş bir yığın kelime, bir bilenin dilinde tüm gizemini yitirmez mi ?

Bir sabah uyandığında, yarının garanti olmadığını bilsen ve son sabahının içinde ola bilme ihtimalini geçirsen aklından, hiç bir sabaha sensiz girememenin sıkıntısını, susarak bir nefes tütünle içine çeksen ne olur ?

Bu gün günlerden bir gün. Sana kuru bir selam yazdım. Sen kusuruma bakmazsan ben yine ara ara yazarım. Yada baksan da değişmez. Akacak olan durmaz...

Tüm içtenliğimle kokladım seni.

Mis gibi...