Kimi zaman yol gösterici bir ışık ararız, bir işaret. Yolumuzu kaybettiğimizde,kendi ışığımız söndüğünde Allah ile konuşmaya başlar ve bir işaret bekleriz. Ve o işaret sadece bize zamanı geldiğinde gösterilir. Bunu hissetmek ve görmek zordur. Çünkü bunları ancak çok zor durumdayken farkedebiliyoruz. Hayatta her zaman kazanamayacağımızı biliriz ama yenilgiyi kabullenemeyiz. Bazı günler mutlu bazı günler mutsuz ve kederli... Gelgitlerimizin olduğu dönemlerde çıkar karşımıza görmek istediğimiz o işaretler. Belki bizi aydınlatıp yeni bir umut yolculuğuna sürükler, belki hayatımızdaki kararlardan emin olmamızı sağlar, belki de bir şeylerin yanlış gittiğini fısıldar kulağımıza.
"Bu gün" bazı zamanlarda zor ve anlamsız gelebilir. İşte o anda "geçmişten gelen seslerle" irkilir ve kendimize geliriz. Bazı yaşamlarda sadece ayak izlerimizin kaldığını düşünsek de öyle değilmiş. Bazı yaşamları yarım bırakmak huzursuzluk uyandırırken, tesadüflere inanıp hayata tutunmak umudumuzu yenilermiş. Yarım kalan hikayelerimizi tamamlamak isterken "şimdi"yi yarım bırakarak eksik kalıyoruz. Belki de şunu kabullenmeliyiz: herkesin hayatında yarım kalan hikayelervar. Ya bütün bu yarım kalan hikayeler,tamamlanmadığı için güzelse... Eksik olmaktan şikayet etmek yerine eksiklerimizle tamamlanmayı deneyip başka hikayelerin içinde varolmaya çalışmalıyız. Farklı oyunlarda farklı oyuncular, farklı bir sahne ve değişik roller oynamalıyız. Hiç bitmesin dediğimiz oyunlarda bile bırakmayı bilmeliyiz. Yeni oyunlarla yenilik kattığımız hayatımızda mutlu ve umutlu olmayı bilmeliyiz. Belki o zaman Mutluluğun Sırrı Ne? sorusunun cevabını da kendimize söylemiş oluruz. Ne dersiniz?