Bir tesadüfün acı kırıntıları;
nasıl olduysa, bilemiyorum oldu işte..
olmaması gereken birşeyin içinde buldum kendimi,
defalarca geri adım atmak istedim başaramadım..
O hep engel oldu ileriyi gösterdi..
bu tesadüfü onun yarattığını biliyordum,
ve aslında güzel sanılan tesadüflerden biriydi..
Gözlerimi onunla açmıştım adeta,
Birden bütün bedenim ve ruhum onunla dolmuştu,
onsuz bir anı bile düşünemez hale geldim,
verilmiş sözler arkamızdan gelen tek tesellimizdi,
beraber olduğumuz saatlerdeki mutluluk ve sahiplik bize güç veriyordu,
ama ara ara kayboluşlarda yaşıyorduk.
ondan haber alamadığım her saniye gözümden düşen bir damlayla buluşuyordu yanaklarımda..
uzun bi süre yokluğunu yaşıyordum varlığında..
ve ona ulaştığımda tek bir cümleyle geliyordu bana..
"seni üzmeye hakkım yok,ben seni hakketmedim"
bense ona sadece "senden haber alamadığımda ben daha çok üzülüyorum diye cevap veriyordum"
ardından ellerimiz gene buluşuyordu..
gözbebeklerimizde yaşadığımız bir aşktı..
derken bi gece onunla tamamen dolmuşken yüreğim, gözlerimi yumdum..
Bir rüya gördüm; ben hırçın dalgalarla boğuşuyordum boğulmak üzereydim, denizin derinliklerinde,
Ve o öylece beni bırakıp gitti orda..
birden sıcrayarak uyandım.hemen onu aradım,
heycanla hiç soluk almadan anlattım ona,çok korkmuştum,
o da korkacak birşey olmadığını ve ölüme kadar yanımda olduğunu söyledi..
Düşünebiliyormusun ben seni öyle bi durumda nasıl bırakıp gidebilirim,
diyerek gözlerimi huzurla kapatmamı sağladı..
aradan günler geçti,
Yine bir kayboluş yaşıyorduk..
ben onunla görüşemiyordum, ve bunu bir yük olarak görüyordum kendimde,
ona bu kadar zulum yapmamam gerektiği düşünüyordum,
bi gece karar verdim, artık özlemine dayanamıyordum..
sabah olduğun da aradım defalarca açmadı,mesaj attım, mesajda;
"ben çıkıyorum bugün seni mutlaka görmem gerek" yazıyordu.
ogün saatlerce sokaklarda dolaştım,çok üşüyordum..
ve bir mesaj daha attım "gelmiyormusun ben çok üşüyorum"
oda karşılık verdi "boludayım" bekleme beni sen...
Birden buz kestim..
gözlerim doldu,ve ağlamamak için zor tuttum kendimi..
milyonlarca insan içinde tek başımaydım.
eve doğru yürüken bi arkadaşıma rastladım..
uzun süre konuştuk..
Sonra birden bana dediki "o yarın evleniyor"
Bu gece kına gecesi var..
beynimden vurulmuşa döndüm,gülerek ordan ayrıldım..
ve hala gülüyordum....
şimdi daha ii anlıyordum kayboluşları..
daha bi güçlendim sanki..
aslında ona değilde kendime gülüyordum..
nasıl başardıysam geceyle buluştum...
Tam artık ondan sıyrılmak üzereyken,
yüreğimde bir kıpırdama oldu,ve pencere çıktım,
tam evimin karşısında yanan iki far lambası dikkatimi çekti..
perdenin arkasından öylece baktım..
sonra anladım ki o...
öylece benim pencerime bakıyordu...
elimi cama koydum yavaşça ve uzun uzun baktım..
tabi o benim onu gördüğümün bilmiyordu..
büyük bir aşka sahip olmanın tesadüf olmayacağını daha iii anladım...
ama neden gelmişti, neden sessizce izliyordu odamın penceresini,
her ne olduysa zaten o anda oldu, kocaman bir yürek o anda paramparça düştü gözlerimin önüne..
Git artık dedim içimden, saatlerdir orda öylece duruyordu...
daha ne alacaktı benden bilmiyorum..
gerçekleri söyleyemeyecek kadar yüreksiz bi insan ne alabilirdi benden artık,
geri dönüşü olmayan yolda ilerlerken neden hala bendeydi..
Gitsin artık, bitsin bu kabus,yokolsun herşey,
bir ben kalayım tek başıma,
usulca seslendim.......
sonra ordan uzaklaştım, yatağıma uzandım ve gözlerimi sadece kendim için yumdum...

BURCU BAYRAKLI